روزنامه هم میهن اعلام کرده است که معلم یک مدرسه به دانش آموزان تعرض کرده است. در این گزارش آمده است که مدیر مدرسه خبر از اخراج معلم داده است.

و اما سعید فراهانی، مدیر روابط عمومی آموزش و پرورش شهرستان های استان تهران در گفت و گو با خبرنگار اجتماعی رکنا در خصوص جزئیات این اتفاق ناگوار برای دانش آموزان گفت: در هیات رسیدگی به تخلفات این موضوع در حال بررسی است.

وی در ادامه افزود: این هیات صرفا می تواند در چهارچوب های وزارت آموزش و پرورش حکم دهد. لذا والدین می بایست برای رسیدگی دقیق تر از طریق مراجع قضایی اقدام به ثبت شکایت کنند. ترجیح ما این است که حکم قطعی صادر شود و بعد از آن اطلاع رسانی کنیم.

فراهانی گفت: از همان لحظه اول، حراست پیگیر این موضوع بوده و ما منتظر رای قطعی هیات تخلفات هستیم. قطعاً اگر این موضوع تایید شود، با سنگین ترین رای با این معلم خاطی برخورد خواهد شد که اخراج خواهد بود.

مدعی العموم ورود کند

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، مدرسه‌ای در شهرری، جایی که باید مأمن آرامش و یادگیری باشد، به کابوس شبانه چند پسر بچه ده و یازده‌ساله تبدیل شده. معلمی که قرار بود راهنما باشد، در نمازخانه مدرسه مرزهای انسانیت را شکست. تنبیه بدنی، تحقیر، و نهایتاً چیزی فراتر از یک جنایت: تعرض.

ماجرا نه صرفاً یک انحراف فردی‌ست، نه یک قصور ساده مدیریتی. ما با جنایتی روبه‌رو هستیم که به‌وضوح در دایره تعریف «سوء‌استفاده جنسی از کودکان» قرار می‌گیرد و نیاز به ورود قوه قضائیه به عنوان مدعی‌العموم دارد—حتی اگر خانواده‌ها به هر دلیل سکوت کرده باشند، حالا دیگر سکوت جایز نیست.

براساس قانون حمایت از اطفال و نوجوانان، هرگونه آزار جسمی، روانی و جنسی جرم است. آیین‌نامه اجرایی مدارس نیز تنبیه بدنی و سوء‌رفتار با دانش‌آموز را صراحتاً ممنوع و تخلف جدی می‌داند.

روان زخمی را نمی‌توان اخراج کرد

اخراج معلم، واکنش ابتدایی است نه پایان ماجرا. این کودکان نیازمند درمان روانی فوری‌اند. نیازمند حمایت روان‌شناسان، مشاوران و البته مراقبت‌های تربیتی و پرورشی. بخش پرورشی آموزش و پرورش که باید حالا، بیش از هر زمان دیگری، وارد عمل شود؟ آیا بعد از آسیب، قرار است کودکان به حال خود رها شوند؟

سکوت سیستم، صدای فاجعه

پرونده‌های تنبیه بدنی و آزار روانی در مدارس کم نیستند. این یکی شاید از آن معدود مواردی‌ست که رسانه‌ای شده. چند نفر دیگر در سکوت سوخته‌اند؟

والدین باید شکایت کنند. باید به دفاتر خدمات الکترونیک قضایی مراجعه کنند، باید با گواهی پزشکی و مستندات قانونی، پیگیر دیه و مجازات باشند. اما مهم‌تر از آن، دولت، آموزش و پرورش، قوه قضائیه باید مسئولانه وارد عمل شوند.

وقت آن رسیده که بترسند، نه دانش‌آموز، بلکه متجاوز

تا زمانی که معلمان متخلف صرفاً اخراج شوند، نه مجازات، نه پیگرد قضایی، نه برخورد سازمان‌یافته، مدارس محل امنی برای فرزندان این سرزمین نخواهند بود. هر روز تاخیر در برخورد قاطع، فقط به تعداد کابوس‌هایی که در ذهن کودکان ثبت می‌شود، می‌افزاید.سکوت، همدستی‌ست. و وقت آن رسیده که مدعی‌العموم، به نمایندگی از همه ما، وارد میدان شود.

وقتی معلم زخم دارد، کلاس امن نیست

آموزش بدون سلامت روان معلم، بی‌معناست. معلمان نه فقط انتقال‌دهنده دانش، بلکه الگوهای رفتاری و عاطفی دانش‌آموزان هستند. سلامت روان آن‌ها مستقیماً بر کیفیت آموزش، رفتار با دانش‌آموزان و محیط عاطفی کلاس درس تأثیر می‌گذارد. درحالی‌که نظام آموزشی مدام از معلمان توقع مسئولیت‌پذیری، صبر و فداکاری دارد، کمتر به سلامت روان خود آن‌ها پرداخته است.

ارزیابی سلامت روان معلمان باید سیستماتیک، پیشگیرانه و غیرتنبیهی باشد. این موضوع نباید تنها پس از وقوع بحران یا بروز رفتارهای خشونت‌آمیز بررسی شود. معاینات روان‌شناختی دوره‌ای، مشاوره‌های فردی، ارزیابی‌های رفتاری در محیط مدرسه، و حتی بازخوردهای غیررسمی از دانش‌آموزان و اولیا می‌توانند ابزارهایی مؤثر در تشخیص زودهنگام اختلالات روانی یا فشارهای مزمن باشند. البته این ارزیابی‌ها باید با حفظ کرامت معلمان و رعایت محرمانگی کامل انجام شوند.

نادیده‌گرفتن سلامت روان معلم، چرخه‌ای از آسیب می‌سازد. معلمی که با استرس، افسردگی یا پرخاشگری پنهان دست‌و‌پنجه نرم می‌کند، دیر یا زود آن را به کلاس درس منتقل می‌کند—به شکل تنبیه، تحقیر یا حتی خشونت. از سوی دیگر، اگر معلمان احساس کنند در برابر فشارهای روانی تنها هستند، انگیزه و دلسوزی آن‌ها به مرور فرسوده می‌شود. در نهایت، این دانش‌آموزان هستند که در فضای ناامن و پرفشار، هزینه آن را می‌پردازند. سلامت روان معلم، سرمایه‌ای‌ست که باید محافظت شود، نه نادیده.

اهمیت سلامت روان معلم