در دوبی، لندن و استانبول به نان و نوایی رسیده‌اند؛ مثلاً یکی‌شان تا همین چند سال پیش در شهرک اکباتان مستأجری ترخیص‌کار بود و امروز اما، «خواجه در ابریشم و ما در گلیم.»
این جماعت خوش‌ظاهر و بدباطن، مانند زالو، نیش در رگ مردم کرده و می‌مکند هرچه که باشد. به چنان قله‌هایی از قدرت رسیده‌اند که از دوبی برای صنعت نفت تعیین تکلیف می‌کنند. از ۵۰ میلیون دلار تا ۵۰۰ میلیون دلار بابت برداشت محموله‌های نفتی بدهکارند، کسی هم سراغ بدهی‌شان را می‌گیرد، «خود معرف» می‌شوند به پلیس امارات جهت ممنوع‌الخروجی!
زمان را به سود خود می‌کشند و گز می‌کنند آزادراه تحریم‌های نفتی را. یکی در خور دیگری، مخالف مذاکره رفع تحریم هستند، پول می‌پاشند تا مذاکره برای لغو تحریم‌های نفتی را به راهبردهای ساختگی منقش کنند.
چند کاتب را اجیر می‌کنند تا منافع نظام و مردم را به ایستادگی پر هزینه در برابر آمریکا خلاصه کنند و با خلاصه مدیریتی‌هایشان، خود را خضری برای قوه عاقله نظام می‌دانند. مذاکرات را مستی ای می‌دانند که خوابش تعبیری ندارد و به جنگ مذاکره می‌روند.
از چند روز پیش هم دامن به دامن صهیونیست‌ها و تندروهای آمریکایی بسته‌اند تا نطفه توافق بسته نشود؛ هم در سیاست «آدم» دارند و هم در اقتصاد. هرچه باشد دزدی که جاسوس دارد، به کاهدان نمی‌زند. آنها هم نمی‌زنند که اگر زده بودند، خشت روی خشت کاخ‌های خود نمی‌گذاشتند.
دست چربشان را روی عده‌ای بینوا می‌مالند تا صدایشان برای مخالفت با مذاکره بلند شود، در خیابان‌ها اردو برپا می‌کنند تا دانه‌های تحریمی را انبار کنند. گرچه دانه دیدی، دام ندیدی.
در دولت گذشته، توهم زمستان سخت را به دندان گرفتند و به دولت رساندند تا زیر میز احیای برجام بزنند، موفق هم بودند و ماحصلش، شد دو سال خواب راحت روی بالشت تحریم.
امروز هم از سایه بیرون آمده اند؛ واهمه ای از سرسپردگی به خط منافع اسرائیل ندارند چراکه این آخرین شانس است. آخرین دستاویز برای گارانتی درآمدهای چند صد میلیون دلاری و چرک.

1717