عصر ایران ؛ نهال موسوی - سریال گودال «The Pitt» محصول سال ۲۰۲۵، یکی از متفاوت‌ترین و تحسین‌برانگیزترین درام‌های پزشکی سال‌های اخیر است؛ سریالی که با روایتی در زمان واقعی، ساختاری بی‌واسطه، شخصیت‌پردازی قوی و فضاسازی کم‌نظیر، توانسته نظر مثبت منتقدان و مخاطبان را جلب کند.
«The Pitt» با انتخاب ساختاری جسورانه، پرداختن به بحران‌های ملموس و شخصیت‌هایی با ابعاد انسانی، فراتر از یک درام پزشکی معمولی عمل می‌کند. این سریال نه‌فقط از درون یک بیمارستان، بلکه از دل جامعه، روایت می‌کند و به‌خوبی نشان می‌دهد که فشارها و تصمیم‌های انسانی، در نهایت مهمترین عامل بقای زندگی هستند.
این سریال که به روابط پیچیده بین پرستاران، پزشکان و بیماران توجه دارد، با نگاهی واقع‌گرایانه به مشکلات و چالش‌های روزمره کارکنان بخش اورژانس بیمارستان‌ها، سعی دارد تا روایت‌های انسانی و در عین حال هیجان‌انگیز از فضای بیمارستانی را به تصویر بکشد.
بعد از سریال درام‌های پزشکی مانند «Grey's Anatomy» یا «House» واقعا تصور اینکه دوباره یک سریال در بخش اورژانس بیمارستان بتواند تا این اندازه مخاطب را درگیر خود کند کمی دور از انتظار بود اما سریال گودال با استفاده از چند استراتژی خلاقانه توانست این ذهنیت را از بین ببرد.
فصل اول سریال «The Pitt» در 15 قسمت، روایت یک شیفت کاری 15 ساعته در اورژانس بیمارستانی خیالی در پیتسبورگ است، به‌گونه‌ای که هر قسمت، یک ساعت واقعی از این شیفت را پوشش می‌دهد. این فرمت باعث شده که زمان و تنش، دو عنصر کلیدی در روایت باشند و تماشاگر با اتفاقات نفس‌گیر هر قسمت، گویی خود در فضای اورژانس است.
نکته جالب و عجیب سریال این است که موسیقی متن ندارد و در غیاب آن، سریال از صداهای محیطی مثل بوق دستگاه‌ها، صدای قدم‌ها و مکالمات محو برای ایجاد تنش بهره می‌برد. همین تصمیم جسورانه باعث شده فضا حالتی مستندگونه و واقع‌گرایانه پیدا کند.
از نظر کارگردانی "The Pitt" بسیار دقیق و با استفاده از تکنیک‌های سینمایی خاصی انجام شده است. استفاده از نماهای نزدیک، زاویه‌های دوربین در لحظات بحرانی، و حرکت سریع دوربین، احساس استرس و هیجان را به بیننده منتقل می‌کند. این ویژگی‌ها باعث می‌شود که فضای بیمارستانی و اتفاقات اضطراری در آن به شکلی واقعی و نفس‌گیر به تصویر کشیده شوند.
نورپردازی و طراحی صحنه در سریال به‌طور خاص به فضای سرد و پرتنش بیمارستان اورژانس کمک کرده است. استفاده از رنگ‌های سرد، دکورهای مینیمالیستی و نورپردازی‌های تاریک و متغیر، به‌طور طبیعی احساس اضطراب و فشار روانی را در محیط بیمارستانی تقویت می‌کند.
درطول همین یک روز از شیفت اورژانس بیمارستان شخصیت‌های زیادی با ویژگی‌های مختص به خود به عنوان دکتر و پرستار معرفی می‌شود ولی شاید بتوان گفت بار اصلی بر دوش دکتر «مایکل رابی» پزشک ارشد بخش اورژانس و پرستار «وندی لو» رهبر پرستاران بخش است.
در طول ۱۵ قسمت این فصل، سریال لحظاتی تنش‌زا و فراموش‌نشدنی خلق می‌کند که می‌توان مهمترین آنها را به این شکل دسته بندی کرد:
قطع برق در طوفان: در اپیزود میانی، قطعی برق در اثر طوفانی شدید باعث می‌شود کارکنان اورژانس با باتری‌های اضطراری کار کنند و بیماران را بدون تجهیزات کامل نجات دهند.
بحران‌های اخلاقی و سیستماتیک: سریال به‌شکل غیرمستقیم به موضوعاتی چون تبعیض نژادی، بی‌خانمانی، فرسودگی شغلی و کمبود بودجه در نظام سلامت نیز می‌پردازد، بی‌آنکه شعاری یا سطحی باشد.
تیراندازی در استادیوم ورزشی: نقطه اوج فصل، زمانی است که مجروحان یک تیراندازی گسترده در استادیوم فوتبال وارد اورژانس می‌شوند. تیم پزشکی در شرایط بحرانی، با ورود ده‌ها مجروح از سنین مختلف، در شرایطی شبیه به منطقه جنگی فعالیت می‌کند. این قسمت نه‌تنها نمایش‌دهنده مهارت تکنیکی کادر درمان بلکه وجدان اخلاقی آنهاست.
با امتیاز 8.9 در IMDb و 97 در سایت روتن تومیتوز سریال تحسین قابل توجهی دریافت کرده است و حتی از آن به‌عنوان یکی از بخت‌های اتصلی جوایز امی 2025 یاد می‌شود.
اگر دنبال یک سریال جذاب هستید حتما این مجموعه را در فهرست دیدن خود قرار دهید. همین جمعه گذشته قسمت آخر آن هم پخش شد و هر 15 قسمت را می‌توان دید.
