به گزارش خبرآنلاین امیر یوسفی، رئیس اتاق بازرگانی گرگان، در نخستین جلسه کمیسیون کشاورزی این اتاق در سال ۱۴۰۴، با انتقاد از بی‌توجهی مزمن به کشاورزی استان گلستان گفت: کشاورزی، اولویت اول گلستان است و اقتصاد بخش بزرگی از مردم استان به این حوزه وابسته است. با این حال، علیرغم نقش حیاتی گلستان در تأمین امنیت غذایی کشور، متأسفانه در تخصیص منابع و تصمیم‌گیری‌ها، استان جایگاه مناسبی نداشته است.
وی با بیان اینکه گلستان همواره در قامت تولیدکننده باقی مانده اما سهمی از تصمیم‌سازی‌ها و منابع نداشته، تأکید کرد: در حالی که کشاورزان استان‌های دیگر از حمایت‌های گسترده برخوردارند، کشاورز گلستانی برای تأمین ۱۰ میلیون تومان دچار مشکل است. این در شأن استان و کشاورز ما نیست.
یوسفی با اشاره به تجربه شخصی‌اش در حوزه تولید و فرآوری محصولات کشاورزی، افزود: در استان‌هایی که کشاورزی توسعه‌یافته‌تری دارند، نه کشاورزان از ما قوی‌تر بوده‌اند و نه زمین‌های حاصل‌خیزتری داشته‌اند. تفاوت در این بوده که مدیرانشان جسور و مطالبه‌گر بوده‌اند و توانسته‌اند حق کشاورز را بگیرند.
رئیس اتاق بازرگانی گرگان با قدردانی از تلاش‌های معاون هماهنگی امور اقتصادی استانداری، اظهار داشت: مدیران باید احساس مسئولیت کنند و برای دفاع از حقوق کشاورزان استان، به‌صورت جدی و بی‌وقفه پیگیر جذب منابع باشند. ادامه روندهای پیشین ما را به جایی نخواهد رساند.
او ادامه داد: اتاق بازرگانی وظیفه خود می‌داند که در جایگاه مشاور و رابط بخش خصوصی و دولت، مطالبات بخش کشاورزی را به جد پیگیری کند. اگر قرار باشد توسعه‌ای شکل بگیرد، باید نگاه‌ها تغییر کند و ساختارهای تصمیم‌گیری متحول شوند.
یوسفی ضمن تأکید بر اهمیت تعیین تکلیف منابع بانکی استان گفت: بانک‌ها باید بپذیرند که استان در وضعیت بحرانی قرار دارد. اگر قرار است از کشاورزی حمایت شود، ابتدا باید مسیر دسترسی به منابع تسهیل و هدفمند شود.
وی حضور مدیرانی با سابقه ملی در استان مانند دکتر هزارجی را یک فرصت مغتنم خواند و افزود: این فرصت را نباید از دست بدهیم. اگر امروز نتوانیم از ظرفیت مدیران باتجربه بهره ببریم، معلوم نیست چنین موقعیتی چه زمانی دوباره فراهم شود.
در پایان، یوسفی گفت: کمیسیون کشاورزی اتاق بازرگانی گلستان با همراهی کشاورزان پیشرو در استان، به‌دنبال ارائه راهکارهای عملیاتی و کارآمد برای نجات بخش کشاورزی است. ما باید کشاورز را امیدوار کنیم، نه اینکه او را وادار به فروش زمین برای گذران زندگی روزمره کنیم.
