مطالعه‌ای بر روی هزاران سنگ فضایی شاید توضیح دهد چرا نوعی رایج از سیارک‌ها در فضا، بر روی زمین بسیار کمیاب است.
به گزارش انتخاب و به نقل از gizmodo؛ سیارک‌های کربن‌دار (کربنی) در سراسر منظومه‌ی شمسی پراکنده‌اند، هم در کمربند اصلی سیارک‌ها و هم در نزدیکی زمین. با این حال، تنها درصد کمی از سنگ‌های سرشار از کربن واقعاً به زمین می‌رسند؛ به‌طوری‌که این نوع سیارک‌ها تنها حدود ۴٪ از شهاب‌سنگ‌های بازیابی‌شده در سطح زمین را تشکیل می‌دهند.
تیم اخترشناسی در تلاش بود بفهمد چه چیزی باعث این تفاوت آشکار می‌شود. یافته‌های آن‌ها که امروز در مجله‌ی Nature Astronomy منتشر شد، نشان می‌دهد سیارک‌های کربن‌دار پیش از آنکه به سطح زمین برسند، یا بر اثر گرمای خورشید از هم می‌پاشند یا هنگام ورود به جو زمین نابود می‌شوند.
هادریَن دوویلپوا (Hadrien Devillepoix)، پژوهشگر مؤسسه‌ی رادیواخترشناسی کرتین استرالیا و یکی از نویسندگان این مقاله، در بیانیه‌ای از سوی دانشگاه گفت: «مدت‌هاست حدس می‌زنیم که مواد ضعیف و کربن‌دار نمی‌توانند ورود به جو زمین را تحمل کنند. اما این پژوهش نشان می‌دهد بسیاری از این شهاب‌واره‌ها حتی به جو زمین هم نمی‌رسند؛ آن‌ها از تکرار شدن گرمایش شدید در هنگام عبورهای نزدیک به خورشید، از هم فرو می‌پاشند.»
شهاب‌سنگ‌های کربن‌دار یافت‌شده در زمین فرصتی بی‌نظیر به دانشمندان می‌دهند تا برخی از کهن‌ترین مواد منظومه‌ی شمسی را مطالعه کنند. با این حال، پژوهشگران همچنین توانسته‌اند با مأموریت‌هایی فضایی مانند هایابوسا۲ ژاپن و OSIRIS-REx ناسا، نمونه‌هایی از مواد سیارکی کربن‌دار را مستقیماً از فضا به زمین بیاورند—جایی که این نمونه‌ها را می‌توان با جزئیاتی بسیار بیشتر از مشاهدات دوردستی بررسی کرد.
پاتریک شوبِر (Patrick Shober)، پژوهشگر رصدخانه‌ی پاریس و از نویسندگان مقاله، در همان بیانیه گفت: «شهاب‌سنگ‌های سرشار از کربن از ابتدایی‌ترین مواد شیمیایی قابل مطالعه هستند—این‌ها حاوی آب، مولکول‌های آلی و حتی اسیدهای آمینه‌اند.»
او افزود: «اما ما تعداد بسیار کمی از این نوع را در مجموعه‌های شهاب‌سنگی خود داریم، و این خطر وجود دارد که تصویر ناقصی از آنچه در واقع در فضا وجود دارد و چگونگی رسیدن بلوک‌های سازنده‌ی حیات به زمین داشته باشیم.»
تیم پژوهشی دریافت که شهاب‌واره‌هایی که بر اثر رویدادهای اختلال جزر و مدی (یعنی وقتی سیارک‌ها از نزدیکی سیاره‌ها عبور می‌کنند و بر اثر نیروهای گرانشی آن‌ها متلاشی می‌شوند) به وجود آمده‌اند، بسیار شکننده‌اند و احتمال نجات آن‌ها هنگام ورود به جو زمین بسیار کمتر از دیگر انواع سیارک‌هاست.
تنها سیارک‌های کربن‌دار مقاوم می‌توانند گرمای خورشید و سوختن شدید هنگام ورود به جو زمین را تاب بیاورند و به سطح زمین برسند. بنابراین اگر اخترشناسان بخواهند ارزیابی دقیقی از تنوع سنگ‌های کربن‌دار داشته باشند، باید آن‌هایی را هم در نظر بگیرند که نتوانستند سفر تا زمین را پشت سر بگذارند.
