خیلی وقت ها فکر می کنیم یاد گرفتن زبان یعنی نشستن سر کلاس، حفظ کردن لغت ، تمرین کردن گرامر و امتحان دادن . اما واقعیت یه چیز دیگه است . دنیای واقعی زبان انگلیسی پر از ظرافت ها ، تجربه ها و نکاتی هست که تو هیچ کتاب درسی یا کلاس آموزشی پیدا نمی کنی . این مقاله قراره چشم هات رو به دنیایی باز کنه که واقعی تر ، انسانی تر و کاربردی تره .
I am not interested in that topic.
اما یه آمریکایی یا بریتانیایی معمولاً میگه :
Nah, not really into it.
انگلیسی واقعی پر از کوتاه سازی ، اصطلاح ، و حالت های غیر رسمیه . یادگیری انگلیسی واقعی یعنی یاد بگیری چطور آدم ها تو دنیای واقعی صحبت می کنن ، نه فقط چطور یه جمله ی صحیح گرامری بسازی .
کاری که باید بکنی :
فیلم و سریال ببین . به پادکست های غیر آموزشی گوش بده . چت های واقعی بخون. ببین مردم عادی چطور حرف می زنن .
تو هیچ کلاسی بهت نمیگن که باید اشتباه کنی !
در واقع ، ازت توقع دارن همه چی درست باشه . اما واقعیت اینه که اشتباه کردن لازمه ی یادگیریه .
وقتی اشتباه می کنی ، ذهنت فرصت داره تفاوت ها رو ببینه ، بررسی کنه ، اصلاح کنه و یاد بگیره . اگر از اشتباه کردن می ترسی ، زبان هیچ وقت تو ذهنت جا نمیافته .
مثال واقعی :
یه زبان آموز ایرانی به جای گفتن
I’m full
میگه :
I’m complete.
خنده داره ؟ شاید. ولی وقتی یه انگلیسی زبان بهش توضیح بده ، اون کلمه برای همیشه تو ذهنش میمونه .
واقعاً هیچ انگلیسی زبانی نیست که تمام زمان های گرامری رو با تعریفشون بلد باشه . خیلیا حتی نمیدونن اسم زمان ها چیه ، ولی به صورت طبیعی ازشون استفاده می کنن .
واقعیت : زبان یه ابزار ارتباطیه ، نه یه فرمول ریاضی .
کاری که باید بکنی :
فقط گرامر هایی رو یاد بگیر که واقعاً تو مکالمه کاربرد دارن . مثلاً :
بقیه ؟ وقتی بهش رسیدی ، یادش بگیر . زوری نه !
تو هیچ کلاسی بهت نمیگن که ریتم و لحن تو زبان چقدر مهمه .
مثلاً این دو جمله رو مقایسه کن :
I don’t know.
I dunno.
جفتشون یه معنی دارن ، اما دومی رو تو فیلم ها ، مکالمات واقعی و آهنگا بیشتر می شنوی . اگه فقط شکل نوشتاری رو یاد بگیری ، مغزت از شنیدن واقعی جا می مونه .
کاری که باید بکنی :
گوش بده ، تقلید کن . دنبال تلفظ درست نباش ، دنبال ریتم و آهنگ طبیعی باش .
خیلی ها فکر می کنن هر چی لغت بیشتر بلد باشن ، بهتر حرف میزنن . اما واقعیت اینه که اونی که با اعتماد به نفس حتی با ۵۰۰ لغت هم حرف میزنه ، خیلی موفق تر از اونه که ۵۰۰۰ لغت بلده ولی می ترسه حرف بزنه .
مثال واقعی :
تو یه کشور خارجی ، یه توریست ژاپنی با ۴ کلمه انگلیسی غذا سفارش میده ، ولی موفقه . چون با اعتماد به نفس و اشاره و لبخند هم حرفشو میزنه .
درس مهم :
از حرف زدن نترس . نترس که اشتباه کنی . نترس که تپق بزنی . فقط شروع کن .
بله ، درست خوندی ! لهجه داشتن یعنی تو یه آدم واقعی هستی . تو فارسی هم کسی که تهرانی ، مشهدی ، یا شیرازی صحبت می کنه لهجه داره . تو انگلیسی هم همینطوره . لهجه داشتن اشکال نیست ؛ اصالته .
تو هیچ کلاسی نمیگن :
اگه لهجه ات ایرانیه ، مشکلی نیست ، فقط مفهوم باش .
ولی تو دنیای واقعی ، مردم از اینکه لهجه ات فرق داره بدشون نمیاد . بلکه براشون جالبه !
خیلی ها فکر می کنن چون می تونن متن ترجمه کنن ، یعنی زبان بلدن . اما ترجمه یه مهارته . زبان ، یه مهارت دیگه است .
اونی که انگلیسی رو بدون فکر کردن به فارسی می فهمه ، زبان بلده . ولی اونی که برای هر جمله باید اول تو ذهنش فارسی کنه ، مترجم ضعیفیه .
تمرین مفید :
یه جمله انگلیسی بخون و سعی کن معنی‌شو إحساس کنی ، نه ترجمه .
تو هیچ کتاب درسی نمی نویسه که وقتی یه انگلیسی زبان میگه :
How are you?
لزومی نداره جواب بدی :
I am fine, thank you.
تو واقعیت ، جواب میتونه باشه :
Good, you?
Not bad.
Hangin’ in there.
زبان بدون درک فرهنگ نصفه است . تا وقتی ندونی آدم ها تو چه موقعیت هایی چه جوری حرف می زنن ، نمی تونی خوب ارتباط برقرار کنی .
بله ، باور کن . وقتی انگلیسی حرف میزنی ، مدل فکر کردنت ، مدل شوخی کردنت ، حتی مدل بدن و صدات هم عوض میشه .
چون هر زبانی دنیای خودش رو داره . اگه سعی کنی با همون شخصیت فارسی زبانت انگلیسی حرف بزنی ، خیلی مصنوعی میشی . ولی وقتی بذاری زبان تو رو تغییر بده ، طبیعی تر حرف می زنی .
هیچ کس نمی تونه زبان رو فقط تو کلاس یاد بگیره . یادگیری واقعی وقتی اتفاق میافته که زبان بخشی از زندگی بشه .
یعنی چی ؟
هیچ کسی نمی تونه همیشه پر انرژی زبان بخونه . گاهی خسته میشی ، بی حوصله میشی ، فکر می کنی فایده ای نداره . ولی این یعنی طبیعی هستی ، نه اینکه شکست خوردی .
تو هیچ کلاس زبانی نمیگن :
گاهی به خودت استراحت بده . گاهی لازم نیست درس بخونی . فقط با زبان زندگی کن .
ولی این واقعیتیه که همه باید بدونن .
برای تلفظ خوب ، باید بیشتر بشنوی تا تمرین کنی . صدای زبان اول از گوش میاد ، بعد از دهان در میاد .
تو کلاس ها معمولاً فقط ازت می خوان تکرار کنی ، ولی یادت نمیدن چطوری گوش بدی .
تمرین مؤثر:
دیکشنری های دو زبانه خیلی وقتا گمراهت می کنن . معادل هایی میدن که تو دنیای واقعی اصلاً استفاده نمیشن .
مثال :
کلمه مزه رو ممکنه بزنه : taste_ flavor _ relish
اما بریتانیایی ها بیشتر میگن : flavour
آمریکایی ها : taste
و تو جمله باید بدونی کدومش رایجه .
بهترین راه : از دیکشنری انگلیسی به انگلیسی استفاده کن ، مثل Longman یا Oxford Learner’s .
تا وقتی هدفت فقط نمره تافل یا آیلتس باشه ، نمی تونی زبان واقعی رو یاد بگیری . نمره گرفتن خوبه ، ولی هدف نهایی نیست . هدف باید « ارتباط » باشه ، نه فقط عدد .
وقتی بخوای با یه دوست خارجی بخندی ، فیلم بدون زیرنویس بفهمی ، یا یه کتاب انگلیسی رو لذت ببری ، اون وقته که انگیزه ات واقعی میشه .
تو هیچ کلاسی نمیگن که شاید روش آموزشی این کلاس برای تو خوب نباشه . ولی واقعیت اینه که هرکسی با یه سبک خاص بهتر یاد می گیره .
یکی با دیدن یاد می گیره ، یکی با شنیدن ، یکی با نوشتن ، یکی با حرف زدن.
اگه حس می کنی روش فعلی خسته ات کرده ، تغییرش بده . روش تو باید مخصوص خودت باشه.
هیچ کلاسی نمی تونه بهت یاد بده چطور با زبان زندگی کنی . اینو خودت باید کشف کنی . با تجربه ، اشتباه ، خنده ، ترس ، ارتباط ، عشق ، سفر ، دوستی ، و دل دادگی .
زبان یه مهارته ، یه بخش از هویت ، نه یه درسی برای امتحان دادن .
حالا که این واقعیت ها رو میدونی ، وقتشه با یه نگاه انسانی تر ، واقعی تر و مؤثرتر زبان انگلیسی رو دنبال کنی .
زبان بخشی از تو میشه ، وقتی تو بخشی از زبان بشی .
منبع: سایت دکتر منوچهرزاده
