آخر‌های فرودین ۱۳۶۷، وقتی هنوز شرجی هوا بالا نگرفته بود، قطار تحرکات و آرایش جنگی به دامنه نیلگون خلیج فارس رسید. از نفتکش‌ها و حالا سکو‌ها

نفتی. دومینویی با هدف زمین گیری درآمد‌های نفتی و فشار بیشتر بر ایران در جنگ تحمیلی ایران و عراق.

 

به گزارش سرویس اقتصادی تابناک، خان اول قصه هدف قرار دادن سکو‌های نفتی ایران را می‌توان از ۲۴ مهر سال ۶۶ و حمله به نفتکش کویتی تحت پرچم آمریکا به نام «سی ایل سیتی» دنبال کرد. آمریکایی‌ها این حمله را به ایران منصوب دانستند که البته ایران با ارائه دلایلی آن را به طور کامل رد کرد. اما همین موضوع بهانه‌ای را ایجاد کرد تا دامنه حملات آمریکایی گاهی به طور مستقیم و گاهی از مسیر کمک به نیروی هوایی عراق، گسترش یابد. 

 

آمریکا استدلالات ایران را در این زمینه نپذیرفت و سه روز بعد، سکو‌های نفتی رشادت را با چهار رزم ناو و حمایت ناوشکن تاچ، رزم‌ناو موشک انداز استندلی به همراه دو هواپیمای اف-۱۶ و یک هواپیمای آواکس مورد حمله قرار داد.

 

نظامیان آمریکایی پس از بمباران دو سکوی رشادت و رسالت حدود شش ماه بعد در تاریخ ۲۹ فروردین‌ماه ۱۳۶۷ (۱۸ آوریل ۱۹۸۸) با استفاده از دو فروند ناوشکن یو اس اس. مریل و یو اس اس. لیند مک‌کورمیک، یک فروند کشتی عملیات آبی‌خاکی و به همراه چند فروند بالگرد تهاجمی کبرا با شلیک ده‌ها توپ و موشک و کار گذاشتن مواد منفجره، دو سکوی نفتی نصر و سلمان را هدف تهاجم خود قرار داده و آنها را به صورت ۱۰۰ درصد منهدم و تخریب کردند.

 

در سال روز این واقعه تجاوزگرانه به منافع ملی کشور، گفتگویی داشتیم با ابراهیم پاک سیما، رئیس مجتمع نفتی سلمان (سکوی سلمان) تا یادی کنیم از روز‌های مقاومت، سازندگی و تولید با کمترین امکانات. تولید نفتی که هر قطره آن با جوانی متخصصین ایرانی، حاصل شده است.