خبرگزاری مهر؛ گروه استانها: محمد رحیمی رضوان، بیش از سی سال است که در عرصه شعر فعالیت دارد و سرایش شعر را از دوران نوجوانی و ایام معلمی در روستا آغاز کرده است.
این شاعر گروسی در گفت‌وگو با خبرنگار مهر، اظهار داشت: نخستین تجربه شعری‌ام، زمانی بود که در حال شستن ظرف بودم. یک دوبیتی به ذهنم رسید و وقتی آن را با یکی از دوستانم در میان گذاشتم و مورد تشویق قرار گرفتم، همان لحظه جرقه علاقه به شعر در من زده شد و این مسیر را به‌صورت جدی دنبال کردم.
وی افزود: فضای مذهبی خانواده، حضور مستمر در مراسم هیئتی، علاقه قلبی به اهل‌بیت علیهم‌السلام و همچنین تجربیات معنوی زندگی‌ام باعث شد که به‌صورت ناخودآگاه به سمت شعر آئینی کشیده شوم.
وی گفت: نخستین شعر آیینی‌ام را در وصف ازدواج حضرت علی علیه‌السلام و حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها سرودم که در یکی از مراسم‌های مذهبی اجرا شد و بازخورد مثبتی داشت و این اتفاق انگیزه‌ام را برای ادامه دادن این مسیر دوچندان کرد.
شعر آئینی یک وظیفه مقدس است
رحیمی رضوان خاطرنشان کرد: شعر آئینی یک وظیفه مقدس است. نمی‌توان با زبان سرد و بی‌روح یا فقط برای چاپ شدن در نشریه یا برنده شدن در جشنواره، شعر دینی گفت. شعر آئینی باید نذر دل باشد، از باطن بجوشد و با اخلاص همراه باشد تا بتواند اثرگذار باشد.
وی با اشاره به فعالیت‌های خود در حوزه شعر انقلابی نیز گفت: در کنار شعر آئینی، بارها درباره شهدا، دفاع مقدس و به‌ویژه شهدای مدافع حرم شعر سروده‌ام.
وی تصریح کرد: به‌طور خاص، در وصف شهید حاج قاسم سلیمانی نیز چند اثر داشته‌ام که یکی از آن‌ها در جمعی از فرهنگیان شهرستان خوانده شد و مورد توجه قرار گرفت و حس می‌کنم هنگام نوشتن درباره شهدا، نوعی الهام و یاری از سوی خود آن‌ها شامل حال انسان می‌شود.
گویش گروسی از گنجینه‌های ارزشمند فرهنگی است
این شاعر گروس‌نشین با تأکید بر اهمیت زبان مادری در شعر، بیان کرد: بخشی از اشعارم به زبان کردی گروسی است. گویش گروسی یکی از گنجینه‌های ارزشمند فرهنگی منطقه ماست که متأسفانه در معرض فراموشی قرار گرفته است.
وی اعلام کرد: شعر به زبان مادری می‌تواند هم به احیای این گویش کمک کند و هم انتقال مفاهیم دینی و فرهنگی را برای مردم محلی ملموس‌تر و مؤثرتر کند
رحیمی رضوان افزود: در برخی اشعار کردی، از ضرب‌المثل‌ها، واژگان قدیمی و روایت‌های شفاهی منطقه استفاده کرده‌ام تا پیوند عمیق‌تری با مخاطب بومی برقرار شود. شعر باید با فرهنگ مردم گره بخورد تا زنده بماند
وی درباره قالب‌های شعری مورد علاقه‌اش اظهار داشت: قالب غزل همواره برایم دلچسب بوده چون موسیقی درونی و فضای عاطفی آن با روحیاتم هماهنگ است. با این حال در قالب‌هایی چون رباعی، دوبیتی و شعر آزاد هم تجربه‌هایی داشته‌ام. در اشعار کردی بیشتر از قالب‌های سنتی بهره می‌برم تا با زبان فولکلور منطقه سازگارتر باشد
رحیمی رضوان همچنین به تأثیر شاعران گذشته بر خود اشاره کرد و گفت: از بین شاعران کلاسیک فارسی، بیشترین تأثیر را از حافظ و سعدی گرفته‌ام. حافظ با لایه‌های عمیق عرفانی و سعدی با سادگی و حکمت کلامش همواره برای من الهام‌بخش بوده‌اند.
وی بیان کرد: از شاعران معاصر نیز آثار قیصر امین‌پور، حسین منزوی و فاضل نظری را بسیار می‌پسندم، در شعر کردی هم از بزرگان این حوزه همچون ماموستا نالی، ماموستا هیمن، ظاهر سارایی و فرهاد شاهمرادیان آموخته‌ام.
اثرگذاری معنوی بزرگترین پاداش برای شاعر آئینی است
وی با اشاره به بازخوردهای مردمی نسبت به آثارش تصریح کرد: بسیاری از مخاطبانم ابراز کرده‌اند که اشعار من را حفظ کرده‌اند و در مراسم‌های مذهبی یا حتی برای نوحه‌خوانی و ساخت کلیپ مورد استفاده قرار داده‌اند. خاطرم هست مادری می‌گفت نوجوانش با شنیدن یکی از اشعارم درباره حضرت زینب سلام‌الله‌علیها به اهل‌بیت علاقه‌مند شده است، همین تأثیرگذاری معنوی، بزرگترین پاداش برای یک شاعر آئینی است.
رحیمی رضوان در پایان با توصیه به شاعران جوان گفت: توصیه‌ام به جوانان علاقه‌مند به شعر این است که زیاد بخوانند، از زندگی مردم الهام بگیرند و شعر را با اخلاص و از دل تجربه‌های واقعی بنویسند.
شعر باید از جان برخیزد تا جان را بلرزاند. اگر شعر متعهد، شعر دینی، شعر انقلابی یا شعر عاشقانه را با تظاهر و شعار بنویسیم، چیزی جز صدا نخواهد بود. شعر خوب، انعکاس صدای روح انسان است.
