بارها گفته ایم که آمریکای گرفتار و غرق در بدهی چگونه می تواند وارد جنگی شود که بیش از ۵۰ درصد اقتصاد جهان را درگیر می کند و اکنون زمزمه های چنین رویدادی با در خواست وزیر امور خارجه آمریکا از اروپا نمایان شد، وقتی «مارکو روبیو» درخواست تصمیم گیری ۳کشور اروپایی در ارتباط با مکانیسم ماشه را مطرح می کند و این نشان از استیصال و بن بستی است که آمریکا خود را در آن قرار داده . آمریکا نه می تواند برنامه هسته‌ای ایران را کاملا برچیند و نه می تواند دست به حمله ای یک جانبه به تاسیسات هسته‌ای ایران بزند چون خوب می داند نتیجه چنین حمله ای لاجرم به آنچه می خواسته ختم نخواهد شد.
درباره اروپا و مکانیسم ماشه باید دانست که از کارایی این برنامه بسیار کاسته شده؛ چه اینکه اجماع جهانی در رابطه با این موضوع از بین رفته است و دو کشور روسیه و چین با بکارگیری این مکانیسم مخالفند و تحرکات دیپلماتیک ایران کشورهای ديگري را هم به سمت مخالفث با این برنامه تشویق کرده و باز هم باید به سمت روشنگری و تبیین شرایط خصوصا برای کشورهای همسایه حرکت کرد.
بر فرض چکاندن این ماشه توسط کشورهاي اروپایی باید دید تاثیر آن چگونه خواهد بود. در بعد اقتصادی با تحریم های کمر شکن آمریکا بر اقتصاد ایران می توان تصور کرد ظرفیت خیلی زیادی براي افزايش فشار بر ایران وجود نخواهد داشت. گر چه کار بسیار دشوار خواهد شد ولی قابل مدیریت است.
در بعد نظامی که آمریکا از این منظر به دنبال شریک برای حمله به ایران است باید در نظر داشت که هر جا که آمریکا قصد تعرضی را داشته انگلستان، این استعمار پیر بی درنگ به مشارکت درجنگ پرداخته و همیشه نقش دست راست آمریکا را در جنگ ها بر عهده گرفته است و چه با مکانیسم ماشه و چه بی آن وارد جنگ خواهد شد. فرانسه سیاست مستقل تری را دارد ولی او هم برای حفظ نقش خود و تقسیم غنائم حتما مشارکت حداکثری خواهد داشت.
برای مقابله با این محور شرارت باید بر آنها فشار وارد کرد و به نظر می رسد برداشتن محدودیت موشکی و در تیررس قرار دادن کل اروپا و جزیره انگلیس لازمه چنین فشاری باشد تا قدری توازن وحشت را برقرار نمود و البته سیاست گذاران خود بهتر می دانند که چه باید کرد.
