به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، پدرخوانده ۲ به‌عنوان دنباله‌ای برای فیلم تحسین‌شده پدرخوانده ساخته شد. قسمت نخست این اثر با بازی مارلون براندو و آل پاچینو به یک کلاسیک سینمایی بدل شد. آل پاچینو در دو قسمت بعدی نیز ایفای نقش کرد، و توجه تحسین‌برانگیز بسیاری از طرفداران به صحنه‌ای در انتهای قسمت دوم معطوف شده است.
در یکی از پست‌های منتشرشده در وب‌سایت ردیت، علاقه‌مندان به سینما به تحسین صحنه پایانی این فیلم پرداخته‌اند. پدرخوانده ۲ تنها دو سال پس از اکران قسمت اول منتشر شد. در این قسمت، علاوه بر چهره‌های آشنایی چون رابرت دووال، دایان کیتن و تالیا شایر، رابرت دنیرو نیز به جمع بازیگران پیوست. صحنه‌ای که در آن دووال، شایر، پاچینو و جیمز کان حضور دارند، مورد توجه ویژه قرار گرفته است.
یکی از کاربران تصویری از فیلم را در قالب مقایسه‌ای دوگانه (قبل و بعد) منتشر کرده و این صحنه را نمونه‌ای از نبوغ کارگردانی دانسته است. در این پست آمده: «نبوغ – پایان پدرخوانده ۲. در صحنه‌ای از گذشته، سانی در مرکز قاب قرار دارد و همه اعضای خانواده اطرافش نشسته‌اند. به محل نشستن او دقت کنید. در مقابل، مایکل در صحنه پایانی کاملاً تنهاست، و به پس‌زمینه‌ای که زمانی سانی در آن نشسته بود نگاه کنید.»
طرفداران به سرعت با این تحلیل موافقت کرده و این صحنه را یکی از شاهکارهای فیلم‌سازی توصیف کرده‌اند که به‌خوبی پیام اصلی دنباله را منتقل می‌کند.
یکی از کاربران نوشته: «این صحنه در چندین سطح تأثیرگذار است. نشان می‌دهد که مایکل یک فرد طردشده است؛ کسی که در خانواده نمی‌گنجید و به‌طور آگاهانه علیه آن طغیان کرده بود. سانی، در مقابل، پیرو واضح و آشکار ویتو بود؛ کسی که قرار بود رئیس بعدی خانواده باشد. او نقش‌های خانوادگی مختلف را در غیاب پدرش پر می‌کرد (نشستن در صدر میز).
اما این صحنه همچنین نشان می‌دهد که دنیای مایکل چقدر تغییر کرده است. در واقع، تا پایان فیلم، تقریباً همه افرادی که در صحنه اول حضور داشتند یا مرده‌اند یا رابطه‌شان با مایکل به‌شدت خراب شده است. تام و کانی تنها کسانی هستند که باقی مانده‌اند، اما مایکل پل ارتباط با آن‌ها را نیز از بین می‌برد.
بنابراین، این صحنه ساده اما پرمفهوم به‌خوبی نشان می‌دهد که دنیایی که مایکل نمی‌خواست، اکنون از آنِ اوست. و در این مسیر، او کل خانواده‌اش را از دست داده؛ خانواده‌ای که اساس این امپراتوری بود. در نقطه‌ای از فیلم، استقلال مایکل هم از بین می‌رود؛ او به یک مافیای طماع دیگر تبدیل شده، نه‌چندان متفاوت با شخصیت «بلک هند» در فلش‌بک‌های مربوط به ویتو.»
کاربر دیگری اظهار داشته که این صحنه تحول عظیمی در شخصیت اصلی یعنی مایکل کورلئونه (با بازی آل پاچینو) را نشان می‌دهد. او نوشته:
«هر بار که این صحنه را می‌بینم، احساسی از درک دوباره به سراغم می‌آید. وقتی برای اولین بار پدرخوانده را می‌بینی، تصور می‌کنی مایکل در طول فیلم تحولی تدریجی داشته؛ اما بعد از دیدن این صحنه فکر می‌کنم: "نه، او خیلی زودتر از آنچه فکر می‌کردم، به آن مرحله رسیده بود."»
کاربر دیگری نیز پیشنهاد داده که حضور یکی از بازیگران قسمت اول می‌توانست صحنه را حتی تأثیرگذارتر کند. او نوشته: «کاش مارلون براندو می‌توانست در این صحنه ظاهر شود، اما شاید همان بهتر که حضور نداشت و این باعث شد تأثیرگذاری‌اش بیشتر شود.»
با این حال، کاربری دیگر مخالفت کرده و نوشته: «قسمت اول متعلق به براندو بود، و قسمت دوم کاملاً به دنیرو اختصاص داشت. چون هر دو در فیلم‌های مربوط به خودشان بازی‌هایی نمادین ارائه کردند، حذف ویتو از صحنه، تصمیمی کاملاً هوشمندانه بود.»
منبع: اکسپرس
مترجم: مهسا بهادری
۲۴۵۲۴۵
