اقامتگاه کوهپایه ای دماوند تلاشی برای پاسخ به این سوال است که تباین میان منطق و خیال و نحوه ارتباطشان میتواند بر طراحی فضا اثرگذار باشد؟
زیرزمین تاریک و عمیق خانه محل خانه کردن تخیل و ناخودآگاه است و با جداشدن از زمین و ارتفاع گرفتن در زیرشیروانی به محدوده منطق و آگاهی مان صعود می‌کنیم، سپس ارتباط بین این دو با راه پله ساخته می‌شود. در ساده ترین صورت هم با یک خانه سه طبقه مواجه می شویم: زیرزمین، طبقه میانی و زیر شیروانی.
سازه ای که بر زمین شیب دار جاخوش کرد همین گونه سه ترازه است که در هماهنگی با فضاهای مورد نیاز ساکنانش و اقتضائات زمین شیب دار کوهپایه ای تغییر فرم داده است.
در زیر زمین مصالح غالب آن سنگ طبیعی است و جرزهای ضخیمی دارد؛ در حالی که سطوح میانی و فوقانی هندسه ای قائم الزا‌ویه دارند و با سازه سبک و فن آوری مورد علاقه سعیدخان بنا شده اند.
در بعد سوم اگرچه دو سطح فوقانی و تختانی خانه ازهم منفک شده اند ولی رگه هایی از هرسطح در دیگری حضور پیدا می‌کند و این دو به نرمی در هم خلط می‌شوند پرسپکتیو های داخلی فوقانی با بافت های طبیعی و تصاویر پنجره ها پرداخت شده اند در حالی که در تراز زیرزمین سنگ های طبیعی با ریتمی هندسی چیده شده اند.
دو فضای متضاد چه در ذهن یک فرد کنار هم بنشینند و چه در کالبد بنا، شکاف هایی برای رسوخ به یکدیگر پیدا میکنند و هم نشین ممکن می‌شوند. درک این هم نشینی توسط پله هایی که گردش در محوطه و دسترسی به تراز های مختلف را امکان پذیر میکنند مرئی تر می‌شود.
تقدیر شده در جایزه معمار ۱۴۰۰ بخش تک واحدی
پروژه مرد و خانه (رویکرد نوآورانه در تایپولوژی سقف شیبدار)
معماران: محمدرضا قدوسی، فاطمه رضایی فخر آستانه، گلناز بهرامی، سارا جعفری
دفتر طراحان و بناکنندگان زاو
تیم طراحی : شیلا احصایی ، سروش مجیدی ، یگانه قزل لو
دماوند
سال : ۱۴۰۰
تصاویر : پرهام تقی‌اف ، سروش مجیدی
