به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، به نقل از پدال، وانت‌ها با فرمول ساده‌ای طراحی می‌شوند: کابینی برای سرنشینان، اتاق بار برای حمل وسایل، پیشرانه‌ای برای حرکت و شاید یک قلاب تریلر؛ اما خودروسازان در طول دهه‌ها با ایده‌های خلاقانه و گاهی عجیب، وانت‌هایی خلق کردند که از استانداردهای معمول فاصله داشتند. هرچند برخی از این مدل‌ها کاربردی‌تر از وانت‌های سنتی بودند اما اکثر آن‌ها با بی‌مهری خریداران مواجه شدند و به حاشیه رفتند. در ادامه، ۱۰ مورد از عجیب‌ترین وانت‌هایی که به تولید انبوه رسیدند را معرفی می‌کنیم.

شورلت کورویر رمپ‌ساید سال ۱۹۶۱

رمپ‌ساید که نسخهٔ وانت شورلت کورویر بود، با ایده‌ای غیرمعمول بارگیری از کنار خودرو طراحی شد! به لطف نصب پیشرانه در عقب، بخش میانی اتاق بار تا نزدیکی سطح زمین پایین آمده و یک درب کناری به‌عنوان رمپ عمل می‌کرد. در عقب، به دلیل قرارگیری موتور شش سیلندر تخت، کف بار در ارتفاع بالاتری داشت که در حد استاندارد پیکاپ‌های معمولی بود. شورلت همچنین نسخهٔ دیگری از این وانت بنام لودساید را هم عرضه کرد که اتاق بار کاملاً صاف و هم‌سطحی داشت و در عوض از محفظه‌ای در زیر اتاق بار بهره می‌برد. نسخه‌های پیکاپ کورویر اما فروش خوبی نداشتند به‌گونه‌ای که از ۱٫۲ میلیون دستگاه کورویر فروخته‌شده بین سال‌های ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۴، تنها ۱۷,۷۸۶ رمپ‌ساید و ۲,۸۴۴ لودساید بود.

سوبارو BRAT سال ۱۹۷۸

در دهه ۱۹۷۰، مینی‌وانت‌های ژاپنی در آمریکا محبوب شدند و سوبارو که فاقد وانت مناسب بود، با تبدیل استیشن GL به وانتی با نام BRAT وارد بازار شد. برای دور زدن تعرفه واردات ۲۵ درصدی وانت‌های خارجی، سوبارو کف اتاق بار را موکت کرد و دو صندلی رو به عقب در آن نصب کرد تا BRAT به‌عنوان خودروی سواری شناخته شود. نشستن در این صندلی‌ها هیجان‌انگیز اما خطرناک بود!

فولکس‌واگن گلف پیکاپ سال ۱۹۷۸

فولکس‌واگن نیز برای رقابت در بازار مینی‌وانت‌ها، گلف که در آمریکا با نام ربیت شناخته می‌شد را به وانتی با اتاق بار ۱٫۶ متری و ظرفیت ۵۰۰ کیلوگرم تبدیل کرد. این وانت کوچک با موتور دیزلی ۱٫۵ لیتری، مصرف سوخت ۴٫۷ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر داشت اما وانت محرک جلو ایده‌ای غیرمتعارف بود و شایعاتی درباره ناتوانی در حرکت با بار سنگین را مطرح کرد. بااین‌حال، ربیت پیکاپ توانست در بازار آمریکا نسبتاً موفق عمل کند.

دوج رمپیج سال ۱۹۸۲

کرایسلر با الهام از ربیت، وانت رمپیج را بر اساس پلتفرم هاچ‌بک دوج اومنی ساخت. این وانت محرک جلو با موتور ۲٫۲ لیتری ۸۳ اسب بخاری و ظرفیت بار ۵۲۰ کیلوگرمی عرضه شد که از شورلت ال‌کامینو سال ۱۹۷۸ با ظرفیت بار ۳۶۰ کیلوگرم بهتر بود. پلیموث نیز این پیکاپ را با برند خود عرضه کرد. رمپیج پس از تنها سه سال کنار گذاشته شد ولی این نام در سال ۲۰۲۳ برای پیکاپ کامپکتی در بازار آمریکای جنوبی احیا شد.

دوج داکوتا کانورتیبل سال ۱۹۸۹

کرایسلر در دهه ۱۹۸۰ علاقهٔ زیادی به خودروهای کانورتیبل پیدا کرده بود و درنتیجه، داکوتا اسپرت را به وانتی روباز تبدیل کرد. برای این کار، داکوتا به شرکت آمریکن سانروف فرستاده می‌شد تا سقف فلزی را با یک رول‌بار و سقف پارچه‌ای دستی جایگزین کند. این ایده اما با استقبال مواجه نشد و از سال ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۱ کمتر از ۴ هزار دستگاه از داکوتا کانورتیبل فروخته شد. فقدان موتور V۸ و تقاضای محدود، این پروژه را به شکست کشاند.

شورلت آوالانچ سال ۲۰۰۲

آوالانچ با هدف ترکیب مزایای وانت و شاسی‌بلند، بر اساس سابربن طراحی شد. اتاق بار یکپارچه با بدنه استحکام بالاتر و سواری نرم‌تری را برای این پیکاپ فراهم کرده بود. همچنین پانل بین اتاق بار و کابین هم باز می‌شد و با خواباندن صندلی‌های عقب، امکان حمل ورق‌های ۱٫۲×۲٫۴ متری را فراهم می‌کرد. بااین‌وجود، قیمت بالا و ظاهر پلاستیکی، خریداران را فراری داد. هرچند نسل جدید آوالانچ در ۲۰۰۷ ظاهر بسیار بهتری پیدا کرد ولی بحران اقتصادی و افزایش قیمت سوخت تقاضا را بسیار کاهش داد و نهایتاً شورلت در سال ۲۰۱۳ به تولید این پیکاپ عجیب پایان داد.

سوبارو باها سال ۲۰۰۲

سوبارو با معرفی باها، ایده BRAT را دوباره احیا کرد. این وانت بر اساس استیشن اوت‌بک ساخته شد اما بجای تبعید سرنشینان به اتاق بار، حالا داخل کابین صندلی‌هایی مناسب تعبیه شده بود. بااین‌حال، در باها هم مثل BRAT پانل بین اتاق بار و کابین قابل جابجایی بود و با خواباندن صندلی‌های عقب می‌توانست تا پشت صندلی‌های جلو کشیده شود و فضای بار را افزایش دهد. باها همچنین با توانایی‌های آفرود مناسب، وانتی کاربردی بود اما بازار آن را جدی نگرفت و درحالی‌که سوبارو انتظار فروش سالانه ۲۴ هزار دستگاه را داشت، تا سال ۲۰۰۶ تنها ۳۰ هزار دستگاه فروخت.

شورلت SSR سال ۲۰۰۳

شورلت SSR با الهام از وانت‌های دهه ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰، ترکیبی از وانت، رودستر و کانورتیبل بود اما در انجام وظیفهٔ هیچ‌کدام از این خودروها خوب عمل نمی‌کرد. SSR با پیشرانهٔ ۵.۳ لیتری V۸ و ۳۰۰ اسب بخار قدرت عملکرد ضعیفی داشت و ۷.۷ ثانیه طول می‌کشید تا از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت برسد. همچنین اتاق بار پلاستیکی و سقف کانورتیبلی که نشتی می‌داد هم این خودرو را غیرکاربردی کرده بودند. درنتیجه، ارتقاء پیشرانه به ۶ لیتری ۳۹۰ اسب بخاری کوروت در سال ۲۰۰۵ هم نتوانست SSR را نجات دهد و در ۲۰۰۶ تولید این خودرو متوقف شد.

سانگ‌یانگ اکتیون اسپرت سال ۲۰۰۶

همهٔ ما سانگ‌یانگ را به‌عنوان شرکتی می‌شناسیم که حملات مرگباری به قرنیهٔ چشمانمان داشته است. این شرکت در سال ۲۰۰۵ شاسی‌بلند کوچک وحشتناکی را با نام اکتیون معرفی کرد ولی به نظر می‌رسد یکی از مدیران بلندپایهٔ سانگ‌یانگ این خودرو را دیده و به طراحان شرکت گفته آیا می‌توانید آن را زشت‌تر کنید؟ نتیجهٔ این درخواست، خلق پیکاپ اکتیون اسپرت بود. درحالی‌که این پیکاپ حتی در کره هم بدنام بود، شرکتی بنام فونیکس موتورکارز قصد داشت نسخهٔ الکتریکی آن را در آمریکا عرضه کند زیرا تصور می‌کرد خریداران خودروهای الکتریکی نابینا هستند. خوشبختانه اما این آلودگی بصری به تولید نرسید و فونیکس موتورکارز ورشکست شد.

تسلا سایبرتراک سال ۲۰۲۴

تسلا سایبرتراک با طراحی زاویه‌دار، بدنه فولاد ضدزنگ، سیستم فرمان گیری چهارچرخ، کابین ساده و شتاب فوق‌سریع، تعریف جدیدی از وانت ارائه داد اما شکل گوه‌ای آن بارگیری را دشوار می‌کند. سایبرتراک بیش از یک پیکاپ، نمایش ایده‌های عجیب ایلان ماسک است هرچند که با ظرفیت بار مناسب و توان بکسل قابل‌قبول، جسارت تسلا در شکستن کلیشه‌ها را هم نشان می‌دهد.

۲۲۷۳۲۲