در دوهفته اخیر، اتفاقات مهمی رخ داده که نه تنها می‌تواند نشان دهنده بینش صلح جویانه و تنش زدایانه در دیپلماسی ایران تلقی شود، بلکه باطل السحر تبلیغات دیرینه کینه توزانه دشمنان و مغرضانی است که سال‌ها نقش بر آب زده و دروغ و اوهام بافته‌اند.

 

سالهاست در اثر تبلیغاتِ دشمنان خارج نشین و رسانه‌های آنها، به معاضدت گروه‌های تندرو و نابخرد داخلی، دست اصلاح و تحول در مملکت ایران بسته و راه افراط و تفریط گشوده و باز است. در نتیجه تعویق و توقف و تعطیل و ناترازی در تمام زمینه‌ها به وجود آمده و دولتِ سختکوش دکتر پزشکیان وارث این ورشکستگی و مشکلات بزرگ است.

 

اما در لحظات تاریخی کنونی ایران درگیر مذاکراتی تاریخی و سرنوشت ساز است که خوشبختانه برخلاف ادوار و موارد پیشین، کمتر موانع و مخالف جدی در مقابل دارد. خردمندی از همکاران ما می‌گفت با انتخاب پزشکیان تندرو‌ها تمام شدند. اما به نظرم آنها مثل ماده و انرژی هستند از شلی به شل دیگر در می‌آیند و امیدوارم اینک در دورۀ کَمون و نهفتگی باشند! اما گزارۀ مورد توافق این است که: «مذاکره لازم است»

 

اگرچه قدرت خاص و روشن ایران در خاورمیانه که از تاریخ و فرهنگ و ژئوپولیتیک میهن گرامی تا دانشوران و سیاستگران و قشون ما ایجاد کرده است، اجازۀ تعرض و تعدی به هیچ دشمنی را نخواهد داد، ولی قدرت تنها در قشون خلاصه نمی‌شود، بقول عباس عراقچی «قدرت مذاکره» کم از جنگ نیست و دستلوردهایش گاهی فتوحاتی برای چندین نسل به ارمغان خواهد آ ورد.

 

در ایرانِ امروز، اینک دولت با کوششی فوق العاده در حال رسیدگی به امور معیشت، مشکلات مردم، مالیه و مسایل پرشمارِ مملکت است. می‌دانیم که سیاست خارجی و نظامِ گستردۀ تحریم‌ها تا چه اندازه بر زندگی عموم، مبادلات تجاری، صنایع، تولیدات، حتی فرهنگ و زیرساخت‌های آموزشی ایران تاثیر منفی نهاده است. کوشش برای حل و فصل منصفانه و سودمند، و گره گشایی در سیاست خارجی اهمیت بسیار دارد. مذاکرات اخیر با احتیاط زیاد این فرصت را ایجاد کرده که اندک گشایشی در اقتصاد ایجاد شود و خوشبختانه وزیر خارجه با اختیار تام در این مسیر گام برمی دارد.

 

با این چشم انداز، به موضوع دیگری در این یادداشت می‌پردازم که به آن «سه گانه اپوزیسیون» نام می‌دهم. به نظر اینجانب همچنان سه گروه در راه مذاکرات و تنش زدایی سنگ اندازی خواهند کرد، هرچند ضعیفتر از آنند که کاری درخور انجام دهند و کارهاشان موجب شکست برای مردم و نظام شود. اما شاید موجب سرشکستگی و ناامیدی برخی بشوند. تیری در تاریکی می‌اندازند، امیدوارم هرگز تیر آنها به هدف نخورد!

 

یک گروه آنهایی هستند که عادت دارند همیشه از موضع دانای کل سخن بگویند و ملامت کنند که چرا زودتر به این مسیر و این مذاکرات نپرداختید؟ یا چرا این همه هزینه داده شد و این شرایط می‌توانست نباشد و چنین باشد و چنان نباشد! باری، اینها پیشگویان هستند و گویی از بازی تاریخ و قیود روزگار و سرعت تغییرات هیچ خبر ندارند. تنها حدیث نفس می‌گویند و بقول خواجه حافظ ملامت گوی بی حاصل هستند.

 

گروه دوم، تنش زدایی و مذاکره را خیانت و سازش نشان می‌دهند و با طرح شعار‌های تند و بحران ساز، تنش‌های داخلی و خوراک رسانه‌ای خارجی ایجاد می‌کنند. گاهی نوشته‌ها و ایده‌ها و شعار‌ها و یادداشت‌های این حضرات، دردسر‌های دیپلماتیک و هزینه ساز برای نظام و دولت هم ایجاد می‌کند و مانع پیشرفت کار‌ها به نحو مطلوب می‌شود. قدرت مانور کوچکی از یک اقلیت تنش طلب می‌جویند و گاهی خشونت‌های خیابانی هم چاشنی کار‌های آنهاست که این وجیزه را به نام تجمعات خودجوش مطرح می‌کنند.

 

گروه سوم اپوزیسیون مزدور و ورشکسته‌ای است که سال‌ها و دهه‌هاست با شعار‌ها و ادعا‌ها و تحلیل‌های بسیار، خود را در یک قدمی ایران نشان داده است، از فلان فرقه تروریست پرورش یافته در دامن صدّام تا فلان دار و دسته غریب و عجیب و مضحکی که در خیابان‌های فرنگ جولان می‌دهند و رسماً از استقرار دیکتاتوری جدید حمایت می‌کنند.

 

واپسین نمایش اینها در انتخابات تیرماه با ارعاب و حمله و فحاشی به رای دهندگان و شرکت کنندگان در انتخابات ریاست جمهوری ایران رخ داد و هیچ اعتبار و آبرویی برایشان باقی نگذاشت! این جماعات همراه با برخی رسانه‌های فحاش و معاند و یا آب زیر کاه و فرصت طلب به امید تضعیف وطن و رسیدن به قدرت و مکنت، بسیج شده و مورد استفاده قرار گرفته شده‌اند.

 

این مجموعه به ما گوشزد می‌کند که متحد باشیم، برای اصلاح کشور از فساد‌ها و ناکارآمدی‌ها بکوشیم، از مذاکرات جاری و تنش زدایی حمایت کنیم و بدانیم سرمایه‌های ایران، مردمان ما هستند؛ جوانان و کار آفرینان ما، دانشوران و کارگران و قهرمانان گمنام و نام آور ما. اگر ایران تحول و اعتلا یابد؛ بی تردید با نیرویی از داخل کشور عظمت خواهد یافت. به یک ایران بزرگ و سربلند ایمان داشته باشیم.