روزی روزگاری، در دل زاغههایی که شاید کمتر کسی تصور کند روزنهای از امید در آنجا وجود داشته باشد، صداهایی جادویی و دلنشین طنینانداز شدند. بچههای زاغهنشین با اجرای آهنگ "گل گندمه، دختر مال مردمه"، نه تنها حسی از آرامش و لطافت را به نمایش گذاشتند، بلکه نشان دادند که توانایی خلق هنر، بدون وابستگی به جایگاه اجتماعی و اقتصادی، در ذات انسان شعلهور است.
آهنگ "گل گندمه" که با صدای این کودکان شنیده شد، بهقدری تأثیرگذار بود که بسیاری از شنوندگان را به فکر فرو برد. این آثار احساسی نشان میدهد که نه فقط صدای طلاگونه، بلکه روحیهی پر تلاش بچههای زاغهنشین میتواند الهامبخش باشد و در دلها جا باز کند.
بچههایی که شاید هیچگاه تصور نمیشد روزی با صدای خود جهان را تحت تاثیر قرار دهند، اکنون حنجرههای طلایی خود را به نمایش گذاشتهاند. این اجراها یادآوری دلنشینی از این حقیقت است که حتی در دل سختیها میتوان هنری ناب و حقیقی آفرید.