به گزارش "ورزش سه"، آلوز در ۳۲ سالگی در سومین فصل حضورش در تیم تراکتور، باشگاهی از شهر تبریز ایران بازی می‌کند. این بازیکن پرتغالی در گفت‌وگو با Além Fronteiras درباره زندگی در کشوری می‌گوید که به زعم او، بسیار متفاوت از آن چیزی است که پرتغالی‌ها تصور می‌کنند.
پس از بازی در برخی لیگ‌های درجه دو از جمله رومانی، اسلوونی، روسیه و قزاقستان، این هافبک پرتغالی که در آکادمی پورتو رشد کرده، ابتدا تمایلی به رفتن به ایران نداشت اما حالا مطمئن است که این تجربه ارزشمند بوده است.
تراکتور با نام تونی گره خورده، مربی پرتغالی‌ای که در این باشگاه به عنوان یک افسانه شناخته می‌شود. تاثیری که تونی بر باشگاه تبریزی گذاشته آن قدر عمیق بوده که ریکاردو آلوز هنوز هم با او اشتباه گرفته می‌شود. او اعتراف می‌کند: «همه درباره تونی حرف می‌زنند. بعضی‌ها به من نزدیک می‌شوند و به جای ریکاردو، من را تونی صدا می‌زنند.»
در لیگ ایران، او با سطحی از رقابت مواجه شد که انتظارش را نداشت. این بازیکن حتی می‌گوید نباید انتظار روزهای آسانی داشت، چون هر چیزی ممکن است اتفاق بیفتد.
ریکاردو درباره باشگاهی که پیراهنش را به تن دارد توضیح می‌دهد که تراکتور تمام امکانات موردنیاز بازیکنان را فراهم می‌کند: «ما همه چیز داریم. امکانات ما واقعاً در سطح اروپا است: یک هتل در داخل مرکز تمرینی، رستوران، سالن بدنسازی، استخر، سونا و سه زمین تمرین.»
نتایج خوب تیم تبریزی و این که از زمان حضورش در ایران یکی از بهترین بازیکنان لیگ بوده باعث شده هواداران این باشگاه احترام زیادی برایش قائل باشند و او را دوست داشته باشند. ریکاردو می‌گوید این تحسین را در زندگی روزمره نیز احساس می‌کند: «مردم در خیابان زیاد به من نزدیک می‌شوند. زندگی من عملاً شده تمرین–هتل، هتل–تمرین.»
او همچنین به تعصب هواداران محلی اشاره می‌کند که در هر بازی خانگی مشهود است: «این ورزشگاه ظرفیتی حدود ۸۰ هزار نفر را دارد اما ما موفق شدیم حدود ۱۲۰ هزار نفر را هم جا بدهیم.»
یکی از نکات منفی زندگی در تبریز از نگاه این بازیکن پرتغالی، ترافیک سنگین روزانه در خیابان‌هاست که او معتقد است رانندگی نکردن بهتر است.
درباره زندگی در ایران و به‌خصوص در تبریز، او تاکید می‌کند که کاملاً متفاوت از چیزی است که در پرتغال تصور می‌شود. ریکاردو آلوز می‌گوید زندگی آرامی دارد، در محیطی کاملاً امن و بی‌تنش، حتی در زمان‌هایی که کشور دچار تنش می‌شود.
در مورد حقوق زنان نیز می‌گوید که اوضاع در حال تغییر است: «من زن‌های زیادی را در خیابان می‌بینم که تنهایی یا با دوستانشان شام می‌خورند. اوضاع به شکل مثبتی در حال پیشرفت است.»
