عصرایران؛ علی خیرآبادی- قصه مجتی جباری و استقلال شاعرانه است و نمی‌توان احساسات را از آن حذف کرد. او همان است که «هشتِت شاکی» را بر «زیدان آسیا» بودن ترجیح می‌داد و می‌دهد. جباری همیشه آبی برای سکوهای آبی بوده و از آن دسته افرادی است که تمام آبی‌ها دوستش دارند.
بازیکن که بود وقتی پا به توپ می‌شد حتی رقبا هم تشویقش می‌کردند. از آن دسته فوتبالیست‌ها که برای تمام هواداران فوتبال ایران محترم است. اهل شعر و ادب است و این سالهای دور از فوتبال را در کتاب‌فروشی خود در حوالی خیابان زعفرانیه گذرانده است.
نامش برخلاف سالهای بازیکنی در سالهای اخیر پیوندی با حاشیه نداشته است و آرام زندگی کرده است. حالا مجتبی پدر هرمان و ماهور است. حتما آنها هم مثل تمام هواداران استقلال منتظر نمایش‌های خیره کننده تیم پدر هستند. مجتبی سرمربی و فرمانده هفتم این لشگر شکست خورده است. لشگری که در هر دو دربی شکست خورده، لیگ و سهمیه لیگ نخبگان را از دست داده و از لیگ نخبگان هم حذف شده است.
لشگری که حتی هواداران استقلال هم با آن قهر کرده‌اند. آخرین روزنه امید این فصل استقلال جام حذفی است و حالا هواداران استقلال امیدوارند درست مثل زمانی که با یک پاس شگفت انگیز سرنوشت دیدارهای مختلف را به نفع استقلال تغییر می‌داد، این بار هم استقلال را قهرمان جام حذفی کند تا این فصل کابوس‌وار برای استقلال پایان خوشی داشته باشد.
کار جباری اما بسیار دشوار است. چون استقلال حتی بردن هم ازیاد برده و در 9 دیدار اخیر خود یا باخته یا مساوی کرده این در حالی است که پیکان رقیب جام حذقی این تیم در 12 دیدار اخیر خود شکست نخورده و از مدعیان صعود به لیگ برتر است. از طرفی به غیر رامین رضائیان و چند بازیکن دیگر اکثریت ترکیب استقلال از شرایط آرمانی خود به دورند.
جباری قطعا در این بازی‌های باقی مانده تا پایان فصل چالش‌های زیادی را با آمادگی بدنی بازیکنان استقلال خواهد داشت، استقلال به هیچ وجه پیش فصل خوبی را از لحاظ بدنی پشت سر نگذاشته و باید ببینیم آیا جباری به این فصل تلخ پایان خوشی می‌بخشد یا او هم مثل 6 رییس کادرفنی قبلی نمی‌تواند دوران خوبی را در این فصل برای باشگاه استقلال رقم بزند.
