به گزارش خبرورزشی، ترکیب نراتزوری بیش از ۵۰ هزار دقیقه بازی کرده، در حالی‌که ترکیب ناپولی تنها ۳۵ هزار دقیقه در میدان بوده. خستگی، این‌گونه خودش را نشان می‌دهد.
تناقض ماجرا اینجاست: با وجود پاهایی سنگین چون سرب و بازیکنانی که آشکارا از خستگی فرسوده شده‌اند، سیمونه اینزاگی حتی حاضر نیست واژه «خستگی» را بشنود. مربی اینتر آن را با خشمی غریزی پس می‌زند، گویی با توپی مزاحم طرف است که باید از کنار نیمکت به بیرون شوتش کرد؛ حتی بعد از واکنشی معجزه‌آسا از مایک مینیان. برای اینزاگی، خستگی می‌تواند بهانه‌ای باشد—و چه‌بسا قابل‌قبول—اما او اهل بهانه‌تراشی نیست. ذهنیتش شبیه به تیم‌های بزرگ اروپایی‌ست: تیم‌هایی که آگاهانه تصمیم می‌گیرند در تمام جبهه‌ها بجنگند، با علم به خطراتش.
اما اعداد دروغ نمی‌گویند، به‌خصوص وقتی این‌قدر صریح هستند: با جمع دقایق بازی تمام بازیکنان اینتر در رقابت‌های مختلف—در مجموع ۲۹ نفر، از جمله چهار بازیکن تیم پایه و پدیده‌ای به‌نام پالاسیوس—عدد ۵۰.۴۱۷ دقیقه به‌دست می‌آید. همین محاسبه برای ترکیب ناپولی و ۲۷ بازیکن استفاده‌شده توسط کونته، به عدد ۳۵.۶۴۰ دقیقه می‌رسد. اختلاف حدوداً ۱۵ هزار دقیقه‌ای، وزنه‌ای‌ست در مسیر قهرمانی. همان‌طور که اختلاف ۱۵ مسابقه‌ای میان دو تیم مدعی نیز بی‌تأثیر نیست. نراتزوری تا چهارشنبه گذشته پنجاه‌ویکمین بازی فصل خود را در ایتالیا، اروپا و حتی عربستان انجام دادند، در حالی که ناپولی تنها ۳۶ بازی پشت سر گذاشته: ۳۳ بازی لیگ و ۳ بازی در جام حذفی.
تفاوت‌ها
اصرار بر ترکیب اصلی، هزینه دارد. در سیستم ۳-۵-۲ اینزاگی، برخی بازیکنان بیش از حد تحت فشار هستند، چراکه نبودشان فوراً حس می‌شود.
بیشترین دقایق بازی متعلق به یان زومر است با ۳.۸۷۰ دقیقه، که قابل انتظار بود. اما پنج بازیکن دیگر نیز از مرز ۳ هزار دقیقه گذشته‌اند:
الساندرو باستونی با ۳.۴۵۵ دقیقه در صدر است، اما محرومیتش در بازی مقابل رم این فرصت را به لائوتارو مارتینس می‌دهد تا با ۳.۴۳۵ دقیقه، از او جلو بزند. پس از آنها، نیکولو بارلا (۳.۲۴۲)، هنریک میختاریان (۳.۲۰۰) و مارکوس تورام (۳.۰۰۴) قرار دارند. یعنی دو سوم هافبک‌های اصلی و کل زوج هجومی “تولا” (تورام-لائوتارو) زیر فشار شدید هستند. حتی تصور غیبت یکی از آنها نگران‌کننده است، اما اینزاگی در برهه‌هایی ناچار شده به آن تن بدهد.
در سوی مقابل، ماجرا متفاوت است. حتی با وجود محدودیت‌های چرخش در تیم کونته، تنها یک بازیکن ناپولی بیش از ۳ هزار دقیقه بازی کرده: نه دروازه‌بان مِرِت، بلکه آمیر رحمانی با ۳.۰۴۶ دقیقه، که تنها در بازی با ونتزیا ۱۳ دقیقه روی نیمکت نشست و در سایر بازی‌ها کامل در میدان بود.
و در مونیخ…
اگر فراتر از ترکیب اصلی اینزاگی برویم، خستگی لایه‌به‌لایه در تیم نفوذ کرده است. هشت بازیکن دیگر اینتر از ۲ هزار دقیقه عبور کرده‌اند:
دِنزل دومفریز با ۲.۷۲۷ دقیقه در صدر این گروه است؛ اگر مصدوم نمی‌شد، در کنار پنج‌تای اول قرار می‌گرفت. سپس چالهان‌اوغلو (۲.۵۹۳)، که مصدومیت عضلانی جلوی پیشرفتش را گرفته، دی‌مارکو (۲.۵۶۷) با افت محسوس، و مدافعانی چون دی‌فرای (۲.۵۵۸) و پاوار (۲.۵۴۵). حتی سه بازیکن نیمکت‌نشین هم در این لیست هستند: بیسک (۲.۳۳۸)، دارمیان (۲.۲۱۹) و کارلوس آگوستو (۲.۰۷۲).
در ناپولی، دی‌لورنتسو با ۲.۹۸۸ دقیقه نزدیک‌ترین بازیکن به مرز ۳ هزار است، در کنار لوبوتکا و مرِت (هر دو ۲.۶۴۶)، آنگیسا (۲.۵۶۷)، پولیتانو (۲.۵۲۵)، مک‌تومینای (۲.۵۲۲) و لوکاکوی پرقدرت (۲.۴۷۷).
حالا پنج بازی و ۴۵۰ دقیقه تا پایان فصل باقی مانده، و در این کوران، اینتر دو بازی حساس و ۱۸۰ دقیقه داغ‌تر در اروپا در پیش دارد. آن‌هم با امید اینکه بازی‌هایی بیشتر در مونیخ، و به‌ویژه در ۳۱ مه، در راه باشد.
