عصر ایران - در اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی، چشم‌انداز خودروهای پرفورمنس نسبت به اولین نسل NSX تغییرات چشمگیری کرده بود. پورشه با نسل جدید ۹۱۱ (۹۹۶) خنک‌شونده با آب و مدل پیست‌محور GT3 وارد میدان شده بود، در حالی که فراری با مدل ۳۶۰ مودنای پیشرفته از نظر فنی، استاندارد جدیدی در عملکرد خودروهای موتور میانی تعیین کرده بود.
پاسخ هوندا، نسل دوم NSX-R با کد داخلی NA2 بود که در می سال ۲۰۰۲ منحصراً برای بازار داخلی ژاپن عرضه شد. اگرچه این خودرو بر پایه معماری ۱۵ ساله استوار بود، اما معیارهای عملکردی و جوایز متعدد "خودروی پرفورمنس سال" در رقابت با خودروهای جدیدتر، برتری اساسی پلتفرم هوندا را نشان داد.
این موضوع زمانی به اوج خود رسید که موتوهارو کوروساوا، راننده آزمایشی ژاپنی، پیست افسانه‌ای نوربورگرینگ را در زمان ۷:۵۶ دور زد—که با زمان فراری ۳۶۰ چلنج استراداله، خودرویی که برای پیست ساخته شده بود، برابری می‌کرد.
NSX جدید از قطعات فیبر کربنی گسترده‌ای بهره می‌برد، از جمله کاپوت با طراحی منحصربه‌فرد دارای دریچه خروجی هوا، پوشش زیرین جلوی باله‌دار، دیفیوزر عقب و اولین اسپویلر عقب یکپارچه توخالی از جنس فیبر کربن در یک خودروی تولیدی جهان. این بهبودهای آیرودینامیکی نیروی رو به پایین قابل توجهی ایجاد می‌کردند—که در خودروهای خیابانی نادر است—و پایداری فوق‌العاده‌ای را در سرعت‌های بالا ارائه می‌دادند.
موتور بزرگ‌تر ۳.۲ لیتری V6 DOHC VTEC از تکنیک‌های مونتاژ مشتق‌شده از مسابقات، از جمله میل‌لنگ دقیقاً بالانس‌شده، کنترل دریچه گاز برقی (drive-by-wire) و نسبت دنده نهایی تنظیم‌شده مجدد بهره می‌برد.
این بهبودها ۲۹۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد که از طریق گیربکس شش سرعته دستی بهبودیافته به چرخ‌های عقب منتقل می‌شد و یک پیشرانه بسیار برتر را ارائه می‌داد. در حالی که فلسفه هوندا مبنی بر دقت هندلینگ بر قدرت خام حفظ شده بود، شاسی از فنرهای سفت‌تر، میرایی افزایش‌یافته و بوش‌های محکم‌تر برای تکمیل لاستیک‌های چسبنده بریجستون پوتنزا RE070 روی رینگ‌های سبک‌وزن BBS فورج‌کاری‌شده بهره می‌برد.
فضای داخلی متمرکز بر راننده شامل صندلی‌های Recaro از جنس فیبر کربن، دسته‌دنده تیتانیومی و نشانگرهای ویژه بود، در حالی که نشان قرمز "H" که NSX-R اصلی را متمایز می‌کرد، حفظ شده بود.
