به گزارش تابناک به نقل از فارس، در دیدار پرسپولیس-تراکتور در فصل جاری، کیسۀ حاوی ادرار از سمت سکو‌های یک تیم به طرف مقابل پرتاب شد. یک چشم کور شد و جمجمۀ یک هوادار هم شکست.
در مسابقه چادرملو و تراکتور فحاشی‌ها آنقدر زیاد بود که خداداد عزیزی، سرپرست تراکتور پس از بازی گفت: «فحاشی به مادر بازیکنان عادی شده، آقای تاج فکری کنید. رئیس هیات فوتبال یزد خیلی راحت می‌گوید همه جا همین است. یک عده را جمع می‌کنم می‌برم جلو در فدراسیون به مادر مسئولین فدراسیون فحاشی کنند تا ببینم چه عکس‌العملی نشان می‌دهند». خلیل‌زاده، کاپیتان تراکتور در جواب «کشاله» خودش را حواله تماشاگران می‌کند.
این افزایش بی‌اخلاقی را تنها نمی‌توان به رفتار فردی بازیکنان و سرمربیان تقلیل داد. مجموعه‌ای از عوامل ساختاری، فرهنگی و اجتماعی دست‌به‌دست هم داده‌اند تا فوتبال ایران زشت‌تر از همیشه باشد.
برخورد‌های انضباطی اغلب دیرهنگام، بی‌اثر، سبک و حتی گاهی متأثر از فشار‌های بیرونی باعث شده تا نقش کمیتۀ انضباطی و استیناف کمرنگ شود. در جنجالی‌ترین پروندۀ فصل، هنوز رأی شکایت پرسپولیس از دروازه‌بان سابقش، بیرانوند صادر نشده. پشت‌گوش‌انداختنی که باعث شده برخی هواداران پرسپولیس خودشان خودسرانه در هر بازی اقدام به تنبیه بیرانوند کنند.
جریمه‌های نقدی، محرومیت‌های تعلیقی و برخورد‌های تبعیض‌آمیز باعث شده تا احکام بیشتر جنبۀ صرفۀ اقتصادی پیدا کند. چیزی که منتقدان فدراسیون فوتبال هم به آن اشاره کرده‌اند که البته واکنش تاج روبه‌رو شد. او گفته بود: «بعضی‌ها اطلاعات کافی ندارند و فکر می‌کنند این برای درآمد فدراسیون است».
کم‌کاری باشگاه‌هایی که نام فرهنگی را یدک می‌کشند و کمیتۀ مسئولیت اجتماعی فدراسیون هم مزیدبرعلت شده.
برخی جامعه‌شناسان، شرایط اقتصادی و اجتماعی را هم در وخیم‌شدن اوضاع ورزشگاه‌ها دخیل می‌دانند. وضعیتی که ورزشگاه را بدل به تخلیه‌گاه عصبانیت کرده.
اصغر مهاجری، استاد دانشگاه در این رابطه گفته: پایین بودن میزان تاب آوری در جامعه ما به شدت جدی است و این مساله را در جایی مانند خیابان و از رفتار‌های ترافیکی مردم در شهر تهران می‌توانیم ببینیم. ورزش این قابلیت را دارد که بتواند این کاهش تاب آوری را تعدیل و پایش می‌کند.
بخش دیگری از این وضعیت به دوش خود رسانه‌هاست. پوشش افراطی حواشی، نمایش دعوا‌های لفظی، قهرمان‌سازی از چهره‌های پرحاشیه و تمرکز بر جنجال به‌جای عملکرد فنی، باعث مشروعیت‌بخشی به این بی‌اخلاقی شده.
شبکه‌های اجتماعی هم با الگوسازی وارونه شرایط را وخیم‌تر می‌کنند. بازیکنی که به سمت سکو‌ها حرکت غیراخلاقی انجام می‌دهد یا مربی که به کادر تیم مقابل فحاشی می‌کند، لایک می‌گیرد و نماد غیرت تیم معرفی می‌شود.
ترمیم این وضعیت، اما کار یک‌شبه نیست. بازنگری در سیستم انضباطی، نصب دوربین در ورزشگاه‌ها، سرعت و شدت در برخورد، آموزش اخلاق‌مداری در پایه‌ها، تشویق بازیکنانی که اخلاق حرفه‌ای را رعایت می‌کنند، ورود نهاد‌های فرهنگی باشگاه‌ها در ساماندهی سکو‌ها و نشستن هر تماشاگر در صندلی شماره‌گذاری‌شده وضعیت را بهتر خواهد کرد.
استفاده از تجربهٔ مشابه واکنش انگلیس در برخورد با هولیگان‌ها و محرومیت‌های مادام‌العمر تماشاگران خاطی و محکومیت سنگین بازیکنانی نظیر کانتونا پس از رفتار‌های غیرورزشی می‌تواند راهگشا باشد.
همین امروز در فرانسه، تماشاگری به‌دلیل شکستن در توالت ورزشگاه ۱۶ ماه حبس و ۵ سال محرومیت از رفتن به ورزشگاه محکوم شد.
فوتبال، فقط ورزش نیست؛ بازتابی از جامعه‌ای است که در آن زندگی می‌کنیم. وقتی اخلاق در زمین فوتبال افول می‌کند، یعنی جامعه هم درگیر بی‌اخلاقی بزرگ‌تری شده. اگر فوتبال را به‌عنوان یکی از سنگر‌های جمعی بپذیریم، باید از امروز جلوی سقوطش را بگیریم؛ فردا دیر است.
