او تصریح کرد: ممکن است برخی از دوستان و همکاران ما به این موضوع تن داده باشند اما من از کسانی هستم که هرگز تن ندادم. علیزاده با ابراز غرور نسبت به حضور مشتاقان هنر در این مراسم گفت: انسان وقتی چهره‌های شما را می‌بیند احساس غرور می‌کند و فکر نمی‌کند تنهاست. به هر وسیله‌ای بتوانی امید ایجاد کنی، مرگ را می‌رانی. اگر ملتی تاریخ و فرهنگ نداشته باشد باقی نمی‌ماند. آنچه ما را باقی نگه داشته شعار نیست. ملت‌های دنیا می‌دانند ایران چه تاریخی دارد و این سرزمین پهناور چه فرهنگ‌های متنوعی دارد که هنوز درک نشده.

با این فرهنگ‌ها، از فرهنگ غنی برخوردار می‌شویم. نوازنده سرشناس ایرانی موسیقی تمام اقوام را موسیقی خود خواند و افزود: من به عنوان نماینده موسیقی سنتی و دستگاهی اینجا نیستم، من به‌عنوان یک ایرانی اینجا ایستادم که موسیقی مازندران، ترکمن‌صحرا، کردستان، خراسان موسیقی من است. حتی ارزش نفت زیر پای ما کمتر از این است و آنچه به ما قدرت می‌دهد تا سرمان را در دنیا بلند کنیم، تکیه بر فرهنگ است. او درباره موسیقی ایرانی گفت: این موسیقیِ فارسی‌زبانان است و به شعر فارسی متکی بوده؛ حتی اگر گویش، مازندرانی یا زبان آذری باشد، پس چرا آموزش موسیقی صرفا به این تکیه می‌کند؟! علیزاده در ادامه با اشاره به شیوه‌های آموزش موسیقی در دانشگاه افزود: پس از فراغت از دانشگاه هر چه جلوتر می‌آمدم با خودم فکر می‌کردم چرا شیوه آموزش فرق نمی‌کند؟ مطلب را در دانشگاه که محل تحقیق است ارائه می‌دهیم اما شیوه برخوردمان مکتب‌خانه‌ای است. این هنرمند گفت: روایت‌های شفاهی ایرادهای خودش را دارد.

از کسی ایراد نمی‌گیریم، سنت انتقال ردیف از قدیم وجود داشته. وقتی می‌بینیم آنچه در دانشگاه تدریس می‌شود ارتباطی به جامعه ندارد، باید فکر کنیم تکلیف این دانش‌آموخته در جامعه چیست.علیزاده با بیان اینکه جامعه ما از نظر فرهنگ‌ موسیقی، فقیرتر از ادبیات است، گفت: با اینکه ادبیات فعلی خیلی صدمه خورده اما پشتوانه قوی داریم. ما ملتی با فرهنگ و تاریخ هستیم اما برخی برنامه‌های تلویزیون بار ضدهنری دارند و برخی جراید، شما را از فرهنگ خودتان جدا می‌کنند. او گفت: موسیقی و همین زبان فارسی را که حرف می‌زنیم ملت نگه داشتند. باید کاری کنیم فرهنگ موسیقایی مردم پرورش یابد و عادی شود.