روزنامه‌ها همیشه از زیرمیزی پزشکان نوشته‌اند؛ از آن جراحان نامدار که در ازای عملِ فوری، سکه می‌گرفتند تا متخصصانی که ویزیتِ نقدی را ترجیح می‌دادند. اما این بار، قضیه فرق می‌کند. این بار، نه پزشکان، که منشی‌های مطب‌ها هستند که با زرنگیِ خاصی، از درمان مردم، بازاری پررونق ساخته‌اند.

 

به گزارش سرویس اجتماعی تابناک، روز گذشته خبرگزاری مهر گزارشی از زیرمیزی گرفتن منشی های مطب ها انتشار داد. پیش از آن نیز در در سال گذشته و سالهای پیش از آن، برخی دیگر از خبرگزاری ها گزارش هایی از رواج زیرمیزی در بین منشی های پزشکان خبر داده بودند. 

 

از همان دوران طرح گرفتن زیر میزی توسط پزشکان تا امروز که گسترش تجارت توسط منشی ها را هم شاهد هستیم، وزارت بهداشت به نوعی آن را انکار کرده و صرفا مربوط به پنج درصد از پزشکان می داند. آیا واقعا اینگونه است. چه بسا آمارها را برعکس خوانده باشند.

تصور کنید پای تلفن نشسته‌اید، با اضطراب می‌پرسید: "آقای دکتر وقت خالی دارند؟" خانمی با لبخند پاسخ می‌دهد: "متأسفانه نوبت‌ها تا سه ماه دیگر پر است... ولی اگر فوری نیاز دارید، شاید بشود راهی پیدا کرد!" این همان لحظه‌ای است که بازی آغاز می‌شود. بسته به میزان اضطرارتان، قیمت نوبتِ زودتر از موعد تعیین می‌شود: گاهی معادل ویزیت، گاهی چند برابر آن.

 

منشی‌ها دیگر کارمند ساده نیستند؛ آن‌ها تاجران کوچکِ نظام سلامت‌اند. برخی‌شان حتی حقوق ثابت هم نمی‌گیرند، اما ماهانه ده‌ها میلیون از این بازار سیاه درآمد دارند. یک پرستار با هشت سال سابقه در بیمارستانِ دولتی، با تمام اضافه‌کارهایش، به زور به ۱۸ میلیون می‌رسد، اما منشی یک متخصصِ پرمشتری، با خنده تعریف می‌کند که بعضی روزها ۳۰ میلیون هم برداشت می‌کند.

 

پزشک چه می‌کند؟ برخی واقعاً خبر ندارند. برخی هم ترجیح می‌دهند چشم‌بسته بمانند. آخر، منشی‌ها کارهای مطب را می‌چرخانند؛ از تنظیم نوبت تا برخورد با بیمارانِ کم‌حوصله. چه بهتر که کمی هم از این بازار داغ، سهمی به جیب بزنند! وزارت بهداشت اما ادعا می‌کند که فقط ۵ درصد پزشکان متخلف هستند. بماند که  حساب منشی‌ها را جدا کرده‌اند؛ گویی آن‌ها جزئی از این سیستم نیستند. اما این عدد با انچه که شهروندان درگیرش هستند، یکی است؟

در برابر این اتفاقات، اما بیماران سکوت می‌کنند. آخر، وقتی پس از ماه‌ها انتظار، بالاخره نوبت می‌گیری، چه کسی حاضر است شکایت کند؟ آن هم در سیستمی که رسیدگی به شکایات، خودش به معمایی حل‌نشدنی تبدیل شده است. تعارض منافع در نظام سلامت، راه را بر خیلی از نظارت ها و خیلی از اصلاحات بسته است.

 

بله درست است، فساد، مثل قارچ، در هر شکاف سیستم رشد می‌کند. وقتی پزشک مجبور است ماه‌ها برای دریافت حق‌وحقوقش از بیمه‌ها داد بزند، وقتی پرستاران با حقوق ناچیز، زیر بار فشار کاری خرد می‌شوند، طبیعی است که برخی به فکر راه‌های میان‌بر بیفتند.

 

در این میان منشی‌ها هم از این قاعده مستثنی نیستند و یا دیدن شرایط، و چه بسا با اطلاع پزشک به این سمت حرکت می کنند. اما مردم چه؟ چند بار و چرا باید هزینه بدهند؟