رسانه‌ها به شدت به عذرخواهی‌های غیرقابل قبول فرشید سمیعی، مدیرعامل سابق باشگاه استقلال، در این رابطه پرداخته و آنها را مورد نقد قرار دادند. اما در این میان، یک سؤال اساسی نیز مطرح شد؛ سوالی که اگر سال‌ها پیش به‌طور صحیح و شفاف به آن پاسخ داده شده بود، امروز شاهد وضعیت کنونی نبودیم.
سوال این است که چگونه یک بازیکن درجه چندم اروپایی می‌تواند به راحتی چنین مبالغی را به جیب بزند، در حالی که یک مدیر ناکارآمد و تیم مدیریتی او به‌جای پذیرش مسئولیت و اصلاح اشتباهات، تلاش می‌کنند تا این موضوع را توجیه کنند. این وضعیت نه تنها باعث تضعیف جایگاه باشگاه‌های ایرانی می‌شود، بلکه مهم‌تر از همه، موجب هدررفت و ضایع شدن منابع مالی مردم ایران می‌شود.
پرسش دیگر اینجاست که؛ «آیا حرف‌های سمیعی جوابگوی دلارها و یوروهای از دست رفته خواهد بود؟» واقعیت تلخ ماجرا درست همین‌جاست، طی تمام این سال‌ها مدیران هزینه‌تراش و بدهی‌بارآور فوتبال، به‌خصوص در دو تیم استقلال و پرسپولیس هیچگاه پاسخگوی خرج‌تراشی‌ها و تاراج بیت‌المال به دلیل عقد قراردادهای این‌چنینی با بازیکنان و مربیان بی‌کیفیت نبوده‌اند. اگر امروز فرشید سمیعی به همین راحتی پرداخت این مبلغ هنگفت را توجیه و بعد از آن موسیمانه را به عنوان برترین مربی خارجی فوتبال ایران معرفی می‌کند، دلیلش این است که خوب می‌داند با اسلافش در استقلال هیچ برخوردی نشده است.
او خوب می‌داند که همتایان سابقش در پرسپولیس هم امروز خیلی راحت نشسته‌اند و به خرابکاری‌هایشان در زمان مدیریت بر سرخ‌ها نگاه می‌کنند، بدون اینکه نگران پاسخگویی بابت هدر دادن پول مردم و بیت‌المال باشند. همه خیال‌شان راحت است که هیچ‌کس بابت خسارت‌هایی که به بار آورده‌اند حتی تشرشان هم نمی‌زند.
اگر با چنین مدیرانی درست برخورد می‌شد و اگر جایی بود که مجبورشان می‌کرد تمام این خسارت‌ها را از جیب خودشان پرداخت کنند، آن‌وقت دیگر هیچ مدیری در فوتبال جرئت نمی‌کرد اینگونه خودسرانه کار کند و با خیال راحت پول کشور و مردم را به باد بدهد. تازه اینها در حالی بود که استقلال و پرسپولیس دولتی بودند و حالا باید پرسید اگر استقلال واقعاً خصوصی شده پس مالک آن حتماً باید این خسارت ۳۸ میلیاردی را از مسببان اصلی آن بگیرد، نه اینکه خودش پرداخت کند.
هرچند که این پول با خسارتی که به مردم و بیت‌المال وارد می‌شود، پرداخت می‌شود، اما همه خوب می‌دانیم که با توجه به پرونده‌ها و سوابق قبلی قطع به یقین در مدت زمان تعیین شده پرداخت نمی‌شود تا هم خسارتی بیشتر از ۵ درصد فعلی به آن اضافه شود و هم اینکه استقلال با یک بحران و حاشیه جدید روبه‌رو شود. واقعیت ماجرا، اما همان سؤالی است که دیروز رسانه‌ها مطرح کردند.
سؤالی که پاسخ آن و البته اقدام درست مسئولان ذی‌ربط در نهادهای نظارتی فوتبال در مورد آن می‌تواند پرونده چنین تخلفاتی را برای همیشه ببندد یا اینکه حداقل جلوی بخش گسترده‌ای از آنها را بگیرد. اگر اقدامی صورت نگیرد قطع به یقین این ۳۸ میلیارد آخرین هزینه‌سازی مدیران ناکارآمد فوتبال باشگاهی نخواهد و اگر مثل همیشه همه فقط نگاه کنند و این پول از سرمایه مردم ایران پرداخت شود، آن وقت باید باز هم شاهد باشیم که مدیران ناکارآمد فوتبال بنشینند و با خاطری راحت از هنرنمایی‌هایشان حرف بزنند.
