فرارو-  آنچه از دل حادثه بیرون آمد، تصاویری بود آخرالزمانی؛ قابی که هر جزئیاتش بوی مرگ و ویرانی می‌داد. آسمانی دود گرفته و تیره که خورشید را در خود بلعیده بود، درختانی که قامتشان زیر بار دود و حرارت خمیده بود، ساختمان‌هایی نیمه‌ویران و خودرو‌هایی که به توده‌هایی از آهن پاره بدل شده بودند. نورافکن‌هایی شکسته و خاموش و نرده‌هایی که بی‌رمق، چون سربازان شکست‌خورده بر زمین افتاده بودند، اما در میانه این ویرانی بی‌کران، انسان‌هایی هنوز ایستاده بودند؛ هراسان، اما استوار، گویی در دل جهنم، شعله امید را به جان پاس می‌داشتند.

به گزارش فرارو، در قصه‌های کودکی، همیشه غولی سیاه با هیبتی مهیب بر ذهن‌های کوچک ما سایه می‌انداخت؛ هرچه بزرگ‌تر و تیره‌تر، هراس‌انگیزتر. این تصویری که ثبت شد، یادآور همان غول است: دودی سیاه، غلیظ و عظیم که، چون هیولایی از زمین سر برآورده بود، ماشین‌آلات را بلعیده و همچنان در پی طعمه‌ای تازه می‌گشت. انگار این غول سهمگین غذایش را از آهن و فولاد گرفته و هنوز سیر نشده بود.

اما این تصویر تنها روایت انفجار و ویرانی نیست؛ در دل همین دود و خاکستر، انسانیت زنده است. چند تن که در میانه خرابی‌ها ایستاده‌اند، چهره‌هایی که شاید ترس در نگاهشان باشد، اما امید در قدم‌هایشان است. این حضور انسانی، این جسارت در برابر هیولای بی‌رحم حادثه، همان چیزی است که قابی را از یک تصویر ساده به یک روایت ماندگار بدل می‌کند.

این عکس‌ها تنها برای تیتر‌های داغ امروز نیستند. فراتر از کاربرد خبری‌شان، رسالت تاریخی دارند. تاریخ همیشه در دل لحظه‌هایی چنین ساخته می‌شود؛ نه با کلمات که با تصاویر؛ با روایاتی که جان دارند. روزگاری کتاب‌های تاریخ روایتگر جنگ‌ها و حوادث بودند؛ امروز این مسئولیت بر دوش دوربین‌هایی افتاده که در لحظه‌ای حساس شلیک می‌شوند تا تصویری از حقیقت را برای آیندگان ماندگار کنند.

تصاویر حادثه انفجار اسکله شهید رجایی، تصاویری از ویرانی‌اند، اما در عمق خود، پیام دیگری هم دارند: انسانی که می‌خواهد مقاومت کند. آنها از یک طرف شمایلی از تخریب هستند و از طرفی دیگر حکایت ایستادگی انسان‌هایی‌اند که حتی در قلب فاجعه، دست از امید برنداشته‌اند. این تصاویر، روایتی‌اند از جانی که در میان دود و آهن.