خبرنگار اجتماعی رکنا امروز در نشست خبری فرهادی سخنگوی وزارت آموزش و پرورش دو سوال کرد که در ادامه سوالات و پاسخ ها را می خوانید.
سوال خبرنگار: من دو سوال دارم. سوال اول درباره تفاهم‌نامه‌ای‌ست که وزیر آموزش و پرورش با نیروی انتظامی امضا کرده است و هنوز مشخص نیست که حدود و مرز حضور پلیس در مدارس چیست، و این ابهام باعث نگرانی والدین شده. مشخصاً بیان بفرمایید پلیس در چه مواردی و تا چه حد مجاز به ورود به مدارس است؟
سوال دوم درباره افزایش موارد تنبیه بدنی دانش‌آموزان است. با وجود گوشی‌های هوشمند، این موارد بیشتر از گذشته ثبت و منتشر می‌شوند. اگر این امکانات نبود، شاید خیلی از این اتفاقات اصلاً دیده نمی‌شدند. چرا وضعیت سلامت روان معلمان بررسی نمی‌شود؟ معلمان تازه‌وارد که اغلب فقط از فیلترهای گزینش عقیدتی-سیاسی می‌گذرند، هیچ‌گونه ارزیابی روانی نمی‌شوند. معلمان با سابقه هم چرا سالانه یا هر شش ماه، پایش سلامت روان ندارند؟
آیا بهتر نبود به جای تفاهم با پلیس، آموزش و پرورش با سازمان نظام روانشناسی تفاهم‌نامه‌ای امضا می‌کرد تا روانشناسان بتوانند به‌صورت مؤثرتر وارد مدارس شوند و دانش‌آموزان و معلمان بتوانند رایگان از خدمات روان‌پزشکی و روانشناسی استفاده کنند؟ شاید در آن صورت، اصلاً شاهد چنین اتفاقاتی نبودیم.
فرهادی، سخنگوی آموزش و پرورش ادامه داد: تفاهم‌نامه با نیروی انتظامی موضوع جدیدی نیست و در دوره‌های مختلف وجود داشته. متن تفاهم‌نامه اخیر هم منتشر شده و هیچ مغایرتی با قوانین ندارد. هدف اصلی این تفاهم‌نامه، ایجاد امنیت در اطراف مدارس است، نه داخل مدرسه. باید بپذیریم که محیط اطراف مدارس نباید بستر وقوع جرم باشد. این همکاری با پلیس برای پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی در حریم بیرونی مدارس است، نه برای ورود پلیس به کلاس‌های درس.
پلیس در این تفاهم‌نامه فقط در خارج از فضای آموزشی فعال است. حتی در گذشته هم طرح‌هایی مانند "همیار پلیس" اجرا شد که باعث افزایش حس مسئولیت‌پذیری و هویت اجتماعی در دانش‌آموزان شد. هدف این نوع برنامه‌ها آموزش شهروندی از سنین پایین است.
از سوی دیگر، آموزش و پرورش به‌تنهایی در فضای بیرونی مدرسه نمی‌تواند اقدام مؤثری انجام دهد. بنابراین، این تفاهم‌نامه به‌منظور بهره‌گیری از ظرفیت پلیس در پیشگیری و مدیریت آسیب‌ها در اطراف مدارس امضا شده است. این یعنی پلیس کمک می‌کند تا اگر احیاناً مجرمی در حاشیه مدرسه پرسه می‌زند، مانع از تماس او با دانش‌آموزان شود.
فرهادی در مورد سوال دوم درباره تنبیه بدنی نیز با گفتن از اینکه باید از معلمان عزیز کشورمان هم دفاع منصفانه‌ای بکنیم. متأسفانه برخی اتفاقات که در فضای مجازی منتشر می‌شود، تصویری کلی ایجاد می‌کند که به واقعیت همه معلمان تعمیم داده می‌شود. در حالی که ما معلمانی داریم که جان خود را فدای دانش‌آموز کرده‌اند؛ از معلمی که کلیه‌اش را اهدا کرده تا معلمی که از آتش یا آب برای نجات دانش‌آموز گذشته چنین گفت: با این حال، آموزش و پرورش در برابر هرگونه تنبیه بدنی موضعی کاملاً شفاف و قاطع دارد: تنبیه بدنی به هر شکلی مردود است و اگر اثبات شود، معلم متخلف تعلیق و در صورت تأیید تخلف، اخراج می‌شود.
ما نمی‌خواهیم رفتار یکی دو نفر را به کل یک میلیون معلم نسبت دهیم. اما اگر حتی یک معلم هم نتواند خشمش را کنترل کند و به دانش‌آموز آسیب برساند، باید با او برخورد جدی شود. ما باید به اصل ماجرا برسیم؛ مثلاً در حادثه شهرری، اگر موضوع تعرض یا بی‌احترامی به حریم شخصی دانش‌آموز اثبات شود، برخورد جدی خواهیم کرد. اما تأکید می‌کنم که پیش از قطعیت نباید به‌صرف شایعه، ذهنیت عمومی را تخریب کنیم.
در مورد سلامت روان معلمان و نقش روانشناسان نیز گفت: بله، کمبود مشاور در مدارس وجود دارد، اما آموزش و پرورش در تمام ۷۶۰ منطقه کشور مراکز مشاوره دارد. مشاوران می‌توانند به معلمان و دانش‌آموزان خدمات ارائه دهند. اگر نیاز به ارجاع وجود داشته باشد، مدرسه این کار را انجام می‌دهد.معلمان هم آموزش‌های ضمن خدمت زیادی دریافت می‌کنند؛ فقط در سال گذشته بیش از ۲۰۰۰ عنوان دوره برگزار شده است. اما این کفایت نمی‌کند و ما به گسترش همکاری با نهادهای روانشناسی نیاز داریم.
در پایان، تأکید می‌کرد: در برخورد با مسائل روحی و روانی دانش‌آموزان و معلمان، باید پیشگیری و آموزش را جدی‌تر بگیریم و همکاری‌های بین‌بخشی را تقویت کنیم.
